Als je mij een beetje kent, dan weet je dat ik alles fotografeer. Ruim een jaar lang deed ik dat letterlijk en legde ik mijn leven vast op mijn plog, een dagelijkse photo blog. 385 plogs en tienduizenden foto’s later was ik dat blogconcept wel zat. Maar het vastleggen van alles wat ik tegen kom is gebleven. Nog steeds scroll ik soms door de foto’s op mijn iPhone en verbaas ik me erover hoeveel ik er wel niet maak. Ik heb een map op mijn computer staan die iPhone foto’s heet. Die kan ik niet meer openen. Daar staan namelijk zoveel foto’s in dat alles daardoor vastloopt.
Op veel van die foto’s staat natuurlijk het onderwerp van deze blog: Utrecht! Ik spendeer immers het grootste gedeelte van mijn leven in deze stad en ben er ook nog eens dol op. Dan krijg je dat. Een deel van die foto’s deel ik met jullie via Instagram. Maar niet allemaal. En alle foto’s moeten daar vierkant. En jullie hebben vast niet allemaal Instagram. Dus. Onder de naam ‘Wat een plaatje!’ zal ik hier zo af en toe een verzameling aan mooie plaatjes van Utrecht met jullie delen. Meestal met tekst en uitleg van wat je ziet en waarom. Want als je mij een beetje kent, dan weet je dat ik ook bijna nooit mijn mond houd…
Als ik iets heb geleerd van wonen in Utrecht is dat het altijd loont om omhoog te kijken. Niet alleen om de prachtige Nederlandse luchten te bewonderen, maar ook vanwege de vele bijzondere gevels en charmante lantaarnpalen. Deze deed me denken aan de staf van Sinterklaas.
Dit is het lot van de wederhelft zijn van iemand die alles fotografeert…
Nog een mooie foto ter bevordering van het omhoog kijken. Je ziet hier het Centraal Museum en de reflectie van de lucht in de prachtige ramen. Ook zie je dat er iets misgegaan is met de HDR optie op mijn iPhone. Ik maak dankbaar gebruik van die instelling, vooral als ik foto’s maak met lucht erop. Maar blijkbaar bewoog ik te veel, dus heeft het museum nu een extra randje gekregen. Ach, heeft ook wel wat.
Bijna alle momenten van de dag hebben qua licht voor- en nadelen voor het maken van foto’s. Maar toch zijn er een paar momenten die het altijd goed doen. Je hebt vast wel eens gehoord van the golden hour of the blue hour. Zelf ben ik ook fan van het harde licht op een heldere, zonnige ochtend. Het splijt de wereld in tweeën. In de schaduw is het nog donker, zwart. Dat wat in de zon staat is juist kraakhelder en licht.
Deze foto maakte ik vorig jaar op de Abstederbrug. Het was het eerste weekend van het jaar waarin het heerlijk lenteweer was en ik werd er helemaal emotioneel van. Na een pittige winter had ik zo veel behoefte aan een beetje zon en vrolijkheid.
Kijk! Daar heb je ‘m, the golden hour. De zon staat laag, de schaduwen worden lang en de wereld lijkt van goud gemaakt. Deze foto maakte ik op de Mariaplaats. Het gebouw rechts is het Conservatorium.
Elger en ik maken ook veel analoge foto’s. Hier zie je hoe hij met zijn Lomography Sardina camera één van de meest gefotografeerde uitzichten van Utrecht vastlegt. Ik maak trouwens heel veel foto’s van Elger die een foto maakt, merkte ik toen ik door mijn collectie bladerde. Dat is namelijk het enige moment dat hij even stil staat.
Lente op de paden langs de Singel.
Ik werk bij Omdenken, in een pand aan de Oudegracht. Zoals veel van die panden hebben wij ook een werfkelder. Met een deur naar buiten die zodra het even kan open gaat. We lunchen dan op de werf en dit is ons uitzicht. Verveelt nooit. Dit jaar is het uitzicht helaas een beetje anders. Tegenwoordig kijken we uit op machines, hekken en bouwvakkers. De gemeente is namelijk bezig met herstelwerkzaamheden aan de werven. Irritant, maar wel nodig. De Utrechtse werven zijn (bijna) uniek en sinds ze in 1948 eigendom de gemeente en dus een openbare weg werden, wordt er gelukkig goed voor gezorgd. Volgend jaar maak ik hopelijk weer zulke foto’s.
We sluiten af met een schattig uitkijkje over de wijk Hooch Boulandt. Ik heb dat altijd al een rare naam gevonden. Maar het blijkt dat landmeter Hendrik Verstralen in 1629 dit stuk grond op de kaart zo genoemd heeft omdat het een hoger geleden stuk bouwland was. Soms is het leven heel logisch.
Dit was ‘m! De eerste Wat een plaatje! De volgende is alweer onderweg want mijn fotoarchief staat vol met plaatjes van Utrecht. Maar verzoekjes zijn altijd welkom natuurlijk. Wat zie jij hier graag terug?
Geen reacties