De Paardenkathedraal en ik go way back. Jaren geleden woonde ik namelijk in de Veeartsenijschool en keek ik uit het raam recht tegen dit bijzonder gebouw aan. In het pand met de blauwe kozijnen gingen Elger en ik voor het eerst samenwonen en in die tijd werden we als buren met enige regelmaat uitgenodigd om te komen kijken naar open repetities of try-outs van stukken van het gezelschap dat toen nog De Utrechtse Spelen heette. Ik weet nog heel goed dat precies op de dag dat mijn oma mij kwam bezoeken, er een voorstelling gespeeld werd waar zowel de acteurs als het publiek naakt waren…
theater
“Volgens mij beseften we geen van allen… dat was misschien wel één van de beste, één van de gelukkigste momenten van ons leven. ‘t Vervelende is alleen dat je ‘t nooit beseft als ‘t zo is: later pas. ‘t Komt maar zo zelden voor dat je tegen jezelf zegt: wat ben ik nu gelukkig. Soms zeg je: wat was ik toen gelukkig. Of soms: ik ben pas gelukkig als… Maar bijna nooit besef je ’t geluksmoment als ‘t er is. Nu. Als je begrijpt wat ik bedoel.”
Dit jaar heb ik mijn vakantie nogal ongelukkig gepland. De één na de andere leuke uitnodiging ploft op mijn digitale deurmat en ik moet ze allemaal afzeggen. Nu is op vakantie gaan absoluut geen straf en heb ik echt niets te klagen, maar toen Salomé van SPRING mij mailde met een uitnodiging voor een voorstelling en een rondleiding inclusief een kijkje backstage baalde ik wel even. Ik realiseerde me dat ik mijn vakantie precies tijdens SPRING gepland heb! Vorig jaar zag ik daar nog de bijzondere locatievoorstelling Re-enactment of the now en ik was erg benieuwd naar wat het programma dit jaar te bieden heeft. Gelukkig had Salomé een goed idee en kreeg ik afgelopen maandag al een klein voorproefje…
Als Utrechtse blogger die regelmatig schrijft over theater, ontvang ik aan de lopende band persberichten over voorstellingen. Er is een heleboel te doen in Utrecht en iedereen wil natuurlijk dat er over hun voorstelling geschreven wordt. Logisch. Helaas ontbreekt het mij vaak aan de tijd om alles te zien, overal over te schrijven of überhaupt een evenementenagenda voor Hartje Utrecht te maken. Dat wil ik ook helemaal niet. Ik heb naast mijn fulltime baan en talloze hobby’s maar een paar uur per week om aan Hartje Utrecht te besteden en dat doe ik het liefst aan dingen waar ik heel blij van word, zoals fotograferen.
Op de ietwat krappe bankjes probeer ik nogal onhandig een Fishermen’s Friend uit mijn tas te vissen. Ik stoot daarbij minstens drie mensen aan, maar het lijkt niemand te deren. Er gaan een opgewonden geroezemoes door de zaal. Ik houd van dit moment als ik zelf in die zaal zit. Je weet dat je zometeen iets gaat zien dat je mogelijk zou kunnen verrassen, verleiden of betoveren. Het kan ook nog helemaal ruk worden, maar daar ga je eigenlijk niet vanuit. Ik haat dit moment als ik zelf in de coulissen sta. Je hoort dat opgewonden geroezemoes en het maakt me stiknerveus. Je ziet mensen onhandig naar Fishermen’s Friends vissen in hun tas en denkt: schiet nou maar op, ik wil beginnen! Maar hier in de Paardenkathedraal zit ik ontspannen in het publiek. Met frisse adem. De spots op de speelvloer schieten aan, het zaallicht dimt. Westkaai is begonnen.
Eigenlijk heb ik ieder jaar wel door wanneer het tien dagen durende theater- en dansfestival SPRING weer is begonnen. Dan zie je namelijk plotseling overal in de stad gekke dingen. Mensen, installaties, posters die er normaal niet zijn en daarom een beetje uit de toon vallen. Toch was ik nog nooit eerder daadwerkelijk naar een SPRING voorstelling geweest. Maar daar kwam dit jaar verandering in.
Ik kan me mijn eerste kennismaking met theatervereniging Intra Mintra nog goed herinneren. Ik mocht eindelijk auditie komen doen. Dankzij een combinatie van zenuwen en mijn karakter, was ik te vroeg. Toen ik op het opgegeven adres in Lombok aanbelde, kreeg ik van de mevrouw van de locatie de sleutel in mijn hand gedrukt en stond ik plotseling als auditant de anderen te ontvangen. Een beetje gek, maar het voelde vertrouwd. De auditie ging goed en de naborrel waar ik niet bij mocht zijn was blijkbaar gezellig en unaniem, want ik ontving midden in de nacht al een positief mailtje van de secretaris. En zo werd ik lid van Intra Mintra.
Ik ben een controlfreak. Zo eentje die thuis alles rechtzet als de schoonmaakster is geweest. Die als ze op vakantie gaat al precies weet wat ze allemaal wil doen en ook al hoe je daar komt. Die als iemand zegt ‘de trein gaat om 13.37 uur van spoor 8’, toch nog even zelf de NS-app opent om te kijken of het wel klopt. Stront irritant, zowel voor mezelf als voor de mensen om me heen. Dus probeer ik het steeds meer los te laten. Dat lukt aardig. En toen Bernhard mij mailde met de vraag of hij een verrassingsuitje voor mij en Elger mocht organiseren, zei ik gewoon ja. Hoppa. In het diepe.