Toen ik hoorde over de tentoonstelling over de Domtoren in het Centraal Museum, wist ik meteen dat ik daar naartoe moest. Utrecht kan niet zonder die toren en ik ook niet. Als je Hartje Utrecht ook op Instagram volgt, dan weet je misschien dat ik daar de hashtag #diedomdaar in het leven geroepen heb, om zo veel mogelijk mensen aan te sporen foto’s te maken van die mooie dame. Oh ja. Nog iets dat je misschien weet als je mij al wat langer volgt. Ondanks dat de Domtoren eigenlijk een enorm fallussymbool is, is ze voor mij een grande dame. Vrouwelijk.
gekregen
Het Wilhelminapark is mijn favoriete park. Ik wilde daar “in Utrecht” aan toevoegen, maar ik bedenk me net dat het misschien wel mijn favoriete park waar-dan-ook is. Waarom? Dat zal ik jullie proberen uit te leggen. Aan de hand van een heleboel foto’s, want foto’s zijn zeg maar echt mijn ding. En woorden, want ook die heb ik in overvloed. Sinds kort kun je dankzij Deliveroo ook nog eens (bijna) alles wat je maag begeert laten bezorgen en dat maakt het Wilhelminapark nog net een stukje perfecter.
Als je op Google op ‘escape room Utrecht’ zoekt, vind je op pagina drie blijkbaar een artikel van mij over Mysterium. Joëlle vond deze blog en las ook mijn verslag van Gajes in de Bajes. En aangezien zij eind mei haar eigen escape room The Loophole geopend heeft, nodigde ze mij uit om ook haar eerste kamer De Roof te komen spelen en er iets over te schrijven. Aangezien ik escape rooms zo ongeveer het leukste vind wat er is, hoefde ik daar niet lang over na te denken en liet ik me samen met Elger, Arno en Gaby opsluiten.
Eigenlijk heb ik ieder jaar wel door wanneer het tien dagen durende theater- en dansfestival SPRING weer is begonnen. Dan zie je namelijk plotseling overal in de stad gekke dingen. Mensen, installaties, posters die er normaal niet zijn en daarom een beetje uit de toon vallen. Toch was ik nog nooit eerder daadwerkelijk naar een SPRING voorstelling geweest. Maar daar kwam dit jaar verandering in.
Ik ben een controlfreak. Zo eentje die thuis alles rechtzet als de schoonmaakster is geweest. Die als ze op vakantie gaat al precies weet wat ze allemaal wil doen en ook al hoe je daar komt. Die als iemand zegt ‘de trein gaat om 13.37 uur van spoor 8’, toch nog even zelf de NS-app opent om te kijken of het wel klopt. Stront irritant, zowel voor mezelf als voor de mensen om me heen. Dus probeer ik het steeds meer los te laten. Dat lukt aardig. En toen Bernhard mij mailde met de vraag of hij een verrassingsuitje voor mij en Elger mocht organiseren, zei ik gewoon ja. Hoppa. In het diepe.
De laatste keer dat ik iets schilderde, was op de jaarlijkse familiedag van mijn schoonfamilie. Dat ik als middagactiviteit voor het geklieder met kwasten en verf koos, zei meer over de rest van het aanbod dan mijn interesse of talent. Het werd een abstract schilderijtje. Vooral zwart, met hier en daar een paar gekleurde stippen die best wel wat weg hadden van confetti en zo toch nog een feestelijk tintje gaven aan de dag op het Brabantse platteland. Op de middelbare school had ik handvaardigheid en tekenen zo snel mogelijk laten vallen om ze te verruilen voor Latijn en Wiskunde B. En toch zei ik ‘ja’ toen de mensen van Artpub me vroegen om een avond te komen schilderen.
“Ik wil je graag locken”, twitterde Anna-Maria mij een tijdje terug. Daarmee bedoelde ze dat ze heel graag wilde dat ik de escape room van haar evenementenbureau Puur Utrecht zou gaan proberen. Ik stond te popelen, want ik ben dol op escape rooms. Zo liet ik me eerder vrijwillig opsluiten in de Wolvenplein gevangenis. Het vinden van een geschikte datum was bijna nog ingewikkelder dan het ontsnappen uit de escape room, maar afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zo ver. Ik trad binnen in Mysterium, de geheime middeleeuwse werfkelder van Cornelius Vossius.
Ik blog al sinds 2003. Ik zat toen op de middelbare school en kreeg van een vriend een blog voor mijn verjaardag. Inmiddels zijn we dertien jaar en vier verschillende blogs verder. Maar sinds ik in maart vorig jaar begonnen ben met Hartje Utrecht, is er iets veranderd. Mijn vorige blogs waren namelijk een stuk persoonlijker. Ze gingen over mij en wat ik zoal deed met mijn leven. Interessant voor mij om over te schrijven en voor een klein publiek blijkbaar ook interessant om over te lezen. Maar Utrecht is een stuk populairder dan mijn leventje. En een onderwerp waar veel meer mensen mee bezig zijn, op alle denkbare manieren. Dus begint mijn mail plotseling vol te lopen met persberichten, uitnodigingen en vriendelijk bedoelde maar enigszins dwingende suggesties om ergens over te schrijven. Dat is even wennen. Maar gelukkig zitten daar soms ook heel leuke mailtjes tussen. Zoals die van Maurice, die me uitnodigde om een keer bij het pas geopende Surya aan het Janskerkhof te komen eten. “Zin om een nieuw lounge-restaurant te ontdekken in hartje Utrecht? Ik weet dat je niet schrijft over hotspots: gelukkig maar want wij zijn er (nog) geen een. :)” Kijk, daar kan ik wat mee. Een man met humor die weet waar hij het over heeft. Dus trotseerde ik afgelopen vrijdag de stromende regen om samen met Elger Nepalees te gaan eten.