Wat doe jij normaal gesproken op een regenachtige zaterdagmiddag in november? Nou, ik ging laatst in mijn lievelingsstad vijf restaurants af, at overal één gerechtje en dronk één glaasje. Gekkenwerk? Normaal gesproken wel, maar niet met de SmaakMakers Tour. Dan is dat precies de bedoeling. Marike, de bedenker van dit leuke concept, nodigde mij uit om eens mee te gaan. Het leek me de ultieme manier om nieuwe restaurants uit te proberen. Uiteraard had ik mijn camera bij me, dus ik neem je graag mee op deze culinaire tour door Utrecht.
gekregen
Nieuwe hotspots openen in Utrecht sneller dan ik bij kan houden. Toen ik met Hartje Utrecht begon, nam ik me daarom ook voor dat dit geen hotspotblog zou worden. Dat zou ik namelijk nooit van z’n lang zal ze leven bij kunnen houden. Maar zo af en toe valt me een nieuw restaurant op en neem ik me ook daadwerkelijk voor om er te gaan eten. Zo ook met Miyagi and Jones. Asian Gastro & Streetfood zag ik op hun gevel aan het Veemarktplein naast de Kinepolis bioscoop staan. Dat trok mijn aandacht. Toen ik vervolgens van manager Rick ook nog eens een mailtje kreeg met een uitnodiging, was de beslissing snel gemaakt.
Dit jaar heb ik mijn vakantie nogal ongelukkig gepland. De één na de andere leuke uitnodiging ploft op mijn digitale deurmat en ik moet ze allemaal afzeggen. Nu is op vakantie gaan absoluut geen straf en heb ik echt niets te klagen, maar toen Salomé van SPRING mij mailde met een uitnodiging voor een voorstelling en een rondleiding inclusief een kijkje backstage baalde ik wel even. Ik realiseerde me dat ik mijn vakantie precies tijdens SPRING gepland heb! Vorig jaar zag ik daar nog de bijzondere locatievoorstelling Re-enactment of the now en ik was erg benieuwd naar wat het programma dit jaar te bieden heeft. Gelukkig had Salomé een goed idee en kreeg ik afgelopen maandag al een klein voorproefje…
Waarom zou je je laten beperken door de realiteit als via virtual reality alles wat je maar kunt bedenken mogelijk is? Waarom zou je een escape room vullen met alleen maar veilige, fysieke puzzels als je mensen met een virtualrealitybril op hun neus de meest bizarre capriolen uit kunt laten halen? Ik vermoed dat dit zo ongeveer de gedachten waren van Marvin toen hij na het bouwen van Mysterium als volgende project de eerste VR escape room van Nederland bedacht. En aangezien ik regelmatig voor Hartje Utrecht uit deze kamers mag ontsnappen (hier lees je meer over mijn andere avonturen in de gevangenis, met bijen, het eeuwige leven en als inbreker), kon ik niet wachten om ook escape room Time te testen.
Ik had de prachtige foto’s van John van FJOOTO.nl al een paar keer voorbij zien komen op social media. Die van Utrecht zijn uiteraard mijn favoriet. De grachten, de Domtoren en mooie plaatjes van de stad in het donker, genomen met lange sluitertijd zodat de straatlantaarns schitteren als sterren en het langsrijdende verkeer verworden is tot lange rode strepen achterlicht.
Het is een grijze zaterdagmiddag. Buiten bedekt de motregen alles en iedereen onder een laagje fijne druppels en binnen zit ik te wachten tot Elger klaar is met het bakken van 64 worstenbroodjes. Een Brabantse traditie die ik ieder jaar lijdzaam onderga, aangezien ik ze niet lust en geen varkensvlees eet. Maar in gedachten was ook ik met worst bezig. Hotdogs, om precies te zijn. Hugo van hotdogbar Dogma had me namelijk uitgenodigd om hotdogs te komen eten. Nu klonk dat sowieso al als een goed idee, maar toen ik op zaterdagmiddag met een lichte kater van de fles rode wijn die ik de avond daarvoor soldaat gemaakt had, zat te wachten tot Elger de laatste lading worstenbroodjes uit de oven haalde, kon ik aan niks anders meer denken dan een goede hotdog om eens lekker mee te zondigen.
Op zaterdagmiddag liep ik bewapend met mijn fotocamera door het Wilhelminapark. Dat is op zich niet zo vreemd, dat doe ik wel vaker. Maar deze keer beende ik vastberaden naar de eerste de beste dennenboom die ik kon vinden. Ik wilde namelijk mijn nieuwe houten kerstballen van noest fotograferen. En aangezien ik nog geen kerstboom in huis heb (dat mag van Elger altijd pas op 6 december, zo flauw), moest ik de straat op.
Op de ietwat krappe bankjes probeer ik nogal onhandig een Fishermen’s Friend uit mijn tas te vissen. Ik stoot daarbij minstens drie mensen aan, maar het lijkt niemand te deren. Er gaan een opgewonden geroezemoes door de zaal. Ik houd van dit moment als ik zelf in die zaal zit. Je weet dat je zometeen iets gaat zien dat je mogelijk zou kunnen verrassen, verleiden of betoveren. Het kan ook nog helemaal ruk worden, maar daar ga je eigenlijk niet vanuit. Ik haat dit moment als ik zelf in de coulissen sta. Je hoort dat opgewonden geroezemoes en het maakt me stiknerveus. Je ziet mensen onhandig naar Fishermen’s Friends vissen in hun tas en denkt: schiet nou maar op, ik wil beginnen! Maar hier in de Paardenkathedraal zit ik ontspannen in het publiek. Met frisse adem. De spots op de speelvloer schieten aan, het zaallicht dimt. Westkaai is begonnen.
Een woensdagavond in september. Een uurtje of acht. Het is bloedheet en al bijna donker. Een vreemde combinatie, zo hoort een avond in september niet te voelen. Ik parkeer mijn fiets tegenover Oudegracht 183 en pak mijn camera om foto’s te maken van de gevel. Op dit nummer zit de leukste spelletjeswinkel van Utrecht: Subcultures. En Lieke heeft me uitgenodigd. Niet om zomaar een spelletje te komen spelen, maar om een spannende uitdaging aan te gaan. Mijn interesse was gewekt…
Alweer een tijdje geleden werd ik door Marc van Aziatisch restaurant LE:EN uitgenodigd voor een heuse Instameet. Het was voor mij als blogger en Instagrammer de eerste keer dat ik voor zoiets uitgenodigd werd en ik vond het maar wat spannend. De uitnodiging beloofde borrelen met Aziatische hapjes en een levensecht 3D-beeldje van mijzelf, dankzij de Momentize 3D scanner die op dat moment bij LE:EN in het restaurant stond. Benieuwd hoe een 12 centimeter hoge Nelleke eruit ziet? Lees snel verder…