De Paardenkathedraal en ik go way back. Jaren geleden woonde ik namelijk in de Veeartsenijschool en keek ik uit het raam recht tegen dit bijzonder gebouw aan. In het pand met de blauwe kozijnen gingen Elger en ik voor het eerst samenwonen en in die tijd werden we als buren met enige regelmaat uitgenodigd om te komen kijken naar open repetities of try-outs van stukken van het gezelschap dat toen nog De Utrechtse Spelen heette. Ik weet nog heel goed dat precies op de dag dat mijn oma mij kwam bezoeken, er een voorstelling gespeeld werd waar zowel de acteurs als het publiek naakt waren…
fotografie
Hoi! Ben je hier terecht gekomen omdat je één van mijn foto’s wil kopen? Dat kan, ik vertel je er onderaan dit verhaal meer over.
Voor de anderen vertel ik je graag over een tof project waar ik de laatste tijd druk mee bezig ben geweest. Een tijdje geleden wees mijn collega Sabine me op een oproep via Instagram. Op Utrecht Centraal bleken twee etalages te bestaan die vanaf dat moment gevuld konden worden met werk van Utrechtse kunstenaars. En ze zochten nog mensen. Ik aarzelde geen seconde en heb meteen gemaild. Binnen no-time was het duidelijk: vanaf 7 janauari 2019 zouden mijn foto’s op Utrecht Centraal komen te hangen!
Op het moment dat ik dit schrijf is het kerstavond en verlang ik intens naar sneeuw. Ik ben er dol op. Zodra het sneeuwt, huppel ik naar buiten (het liefst met mijn camera) en geniet ik intens van de witte wereld. Ik zal niet proberen uit te leggen waarom. Want als je ook van sneeuw houdt dan snap je waarom. Heb je een hekel aan sneeuw? Dan zul je het nooit snappen. Net zoals ik nooit ga begrijpen waarom mensen temperaturen van boven de 25 graden een goed idee vinden. Maar goed, ik dwaal af. Sneeuw. We gaan het niet zien deze kerst. Daarom hier een verzameling foto’s die ik 16 december maakte. De eerste sneeuw van deze winter!
Soms lopen dingen zoals ze lopen. Albert reageerde op Twitter op een foto met: “Wanneer komt je boek uit? Waar is die permanente cafe-expositie?”. Daardoor begon er bij mij iets te kriebelen en twitterde ik: “Wat een goede vragen Albert. Ik wil wel, maar ben wellicht te bescheiden om het zelf te regelen? Dus mocht een café-eigenaar dit lezen… ik sta hier open voor!”. Vervolgens zag Maaike op Facebook een bericht voorbij komen en moest aan mij denken. Van het één kwam het ander en ik kan nu met vol trots zeggen: de allereerste Hartje Utrecht expositie is een feit!
Het kan je niet zijn ontgaan: het sneeuwde vandaag. En niet zo’n beetje ook. Voor het eerst sinds tijden viel er weer een echt pak sneeuw dat ook lekker bleef liggen. Maar het vriest niet, dus lang kunnen we er waarschijnlijk niet van genieten. Daarom pakte ik me goed in en ging er vanmiddag met mijn camera op uit. In twintig foto’s legde ik het Wilhelminapark in een sneeuwstorm vast.
Alles verandert, alles blijft hetzelfde – een jaar lang de Nieuwegracht gefotografeerd
Vanaf juni 2015 stopte ik een jaar lang (bijna) iedere dag op weg naar mijn werk op de Quintijnsbrug om een foto te maken van de prachtige Nieuwegracht. Ik monteerde al deze foto’s achter elkaar in een video. Het verbaast me hoe deze plek er iedere dag weer totaal anders uitziet, maar hoe toch alles altijd hetzelfde blijft. De map waarin ik de foto’s bewaarde noemde ik al helemaal in het begin van dit project ‘Alles verandert’. Deze werktitel is gebleven…
Zoek ze allemaal
Ik heb alle foto’s zelf gemaakt en de video inmiddels heel vaak bekeken en alsnog zie ik iedere keer weer nieuwe dingen. Het leek me dus wel leuk om een lijstje te maken met dingen die je zou kunnen zien, als je goed kijkt. Heb je ze allemaal gevonden? Laat het me even weten, want ik denk dat het onmogelijk is. 😉
- Twee jongens in een kano
- Een hardloper in fluorescerend gele kleding
- Een ontmantelde trap
- Twee werklieden in een bootje
- Een heel klein beetje sneeuw
- Een rode kat
- Een man in een witte overal
- Schoffelende medewerkers van de plantsoenendienst (twee keer)
- Een meisje met een zonnebril
- Een OV-fiets (twee keer)
- Feestelijke lampionnen
- Het moment waarop er plotseling een fiets op de werf geparkeerd staat
- Het moment waarop de fiets weer verdwenen is
- Een gele regenjas
- Een geïmproviseerde werkplaats (twee keer)
- De dagen waarop de lantaarnpalen aan zijn (twee keer)
- Een man in een paars overhemd die een gebouw binnengaat
- Iemand die snoeiafval opruimt
- Een schilder in een wit shirt
- Een ladder (twee keer)
Veel succes en kijkplezier! Ik ben ondertussen alweer begonnen met een nieuw ‘Alles verandert’ project…
Na een avond karaoke zingen in Wijk C stond ik op een zaterdagochtend in alle vroegte in de bouwput die we in Utrecht het stationsgebied noemen. Voor de lol, want CU2030 organiseerde weer eens een hele toffe rondleiding. Al eerder liep ik met ze door het stationsgebied en maakte ik prachtige foto’s van de ijzige rondwandeling. Deze keer werden de deuren van de grootste fietsenstalling ter wereld voor ons geopend.
Ik had de prachtige foto’s van John van FJOOTO.nl al een paar keer voorbij zien komen op social media. Die van Utrecht zijn uiteraard mijn favoriet. De grachten, de Domtoren en mooie plaatjes van de stad in het donker, genomen met lange sluitertijd zodat de straatlantaarns schitteren als sterren en het langsrijdende verkeer verworden is tot lange rode strepen achterlicht.
Het Wilhelminapark is mijn favoriete park. Ik wilde daar “in Utrecht” aan toevoegen, maar ik bedenk me net dat het misschien wel mijn favoriete park waar-dan-ook is. Waarom? Dat zal ik jullie proberen uit te leggen. Aan de hand van een heleboel foto’s, want foto’s zijn zeg maar echt mijn ding. En woorden, want ook die heb ik in overvloed. Sinds kort kun je dankzij Deliveroo ook nog eens (bijna) alles wat je maag begeert laten bezorgen en dat maakt het Wilhelminapark nog net een stukje perfecter.
Al heel erg lang kijk ik verlekkerd naar de foto’s die door de kraanmachinisten van Utrecht via Twitter met ons gewone mensen op de grond worden gedeeld. Van hoe de zon ’s ochtend boven een mistige stad opkomt of de onvoorstelbaar kleurrijke zonsondergang. Ik ben altijd een beetje jaloers. Hoewel het me niks lijkt om de hele dag op eenzame hoogte te werken, is het uitzicht wel fenomenaal. Dus toen ik hoorde dat bezoekers op de Dag van de Bouw door kraanmachinist Geurt van Roekel omhoog getakeld konden worden, rende ik op zaterdagochtend rechtstreeks van mijn yogaklasje naar de bouwput van Hoog Catharijne. En hoog was het!