SPRING!

Eigenlijk heb ik ieder jaar wel door wanneer het tien dagen durende theater- en dansfestival SPRING weer is begonnen. Dan zie je namelijk plotseling overal in de stad gekke dingen. Mensen, installaties, posters die er normaal niet zijn en daarom een beetje uit de toon vallen. Toch was ik nog nooit eerder daadwerkelijk naar een SPRING voorstelling geweest. Maar daar kwam dit jaar verandering in.

Sowieso kon ik dit jaar niet om SPRING heen. Afgelopen weekend speelde ik namelijk zelf in 12 Boze Mensen van Intra Mintra en toen we een zaal zochten voor de voorstellingen kregen we overal te horen dat ze al bezet waren. Oeps!

Re-enactment of the now

Gelukkig konden we uiteindelijk in Villa Concordia van Aluin terecht en mocht ik vlak voor SPRING echt van start ging de première van Re-enactment of the now van Davy Pieters bijwonen. Ik had werkelijk geen idee wat ik er van kon verwachten, maar dat vind ik bij theater meestal het allerleukste: er helemaal blanco in gaan. Dus stapte ik op een zonnige dinsdagavond op de fiets naar een weiland ten noorden van Utrecht.

Ik had een gebouw verwacht. Een fort bijvoorbeeld. Of op z’n minst een tent. Maar het enige wat ik op de Kooijdijk aantrof was een tribune. Gewapend met de mij aangereikte fleecedeken en koptelefoon bestijg ik de tribune en neem ik plaats. Ik kijk uit over een bijna leeg weiland. In de verte de skyline van de stad. Die zag ik eigenlijk nog niet eerder vanuit het noorden. Rechts van me schijnt de zon, het huisje verderop in het veld werpt een lange schaduw.

Ik zet de koptelefoon op en even later begint er een zeer aangename stem tegen me te praten. In het Engels, met een heerlijk Brits accent. Na wat huishoudelijke mededelingen begint hij te spreken over wat we zien. Het voelt alsof ik zit te kijken naar een natuurdocumentaire van David Attenborough. Net als ik me afvraag of we echt 90 minuten lang naar een leeg weiland gaan kijken, verschijnt er een rood stipje aan de horizon.

Anderhalf uur later is de zon aan mijn rechterkant bijna onder en ben ik ondanks de fleecedeken toch een beetje verkleumd. Maar ik ben onder de indruk van wat ik net gezien heb. Ik wil niet te veel verklappen want ik weet zeker dat de voorstelling beter is als je er nog niet zo veel van weet. Maar de combinatie van de locatie, de isolatie die je creëert door iedereen een koptelefoon op te zetten, de fantastische voice-over (die overigens live is) en het thema is ijzersterk. Dat thema is de dreigende klimaatsverandering. Een ernstig probleem, maar ook iets waar ik zelf soms een beetje moe van kan worden. Davy Pieters snijdt dit onderwerp echter niet op een belerende manier aan. En ondanks dat de voorstelling wel een tikkeltje fatalistisch is, vond ik hem toch ook hoopgevend. Het is nog niet te laat. Nog niet.

Installaties

SPRING bestaat overigens niet alleen maar uit voorstellingen. Zoals ik al schreef merk je ook aan allerlei opmerkelijke zaken in de stad dat er iets aan de hand is. Zo vind je op het plein voor café de Zaak een toffe 3D schildering op de grond, ter promotie van Re-enactment of the now, die ik eigenlijk pas begrijp nu ik de voorstelling gezien heb. Maar er is meer te zien.

Vacuum Days Utrecht

Pas toen ik op de website van SPRING gelezen had over de posters van Tim Etchells, zag ik ze ook daadwerkelijk hangen. Blijkbaar heb ik toch een soort ingebouwde adblocker als ik op mijn fiets door de stad sjees. Maar opeens waren ze daar. Bijvoorbeeld in het bushokje voor de Stadsschouwburg. Op 28 mei op het grote podium: Geert Wilders’ Peroxide Solution. Turn everything white. Daaronder gekke zinnetjes over Marine Le Pen en Margaret Thatcher. De posters zijn onbegrijpelijk en actueel tegelijk. Het valt de mensen in het bushokje overigens pas op dat ze naast iets bijzonders staan, als ze zien dat ik er foto’s van maak. Hopelijk spot ik er de komende dagen nog meer.

A piece of 2 – balancing human sized rocks

Niet alle installaties gaan zo mooi op in de omgeving als de posters. Op de Neude kun je niet om Nick Steur en zijn levensgrote rotsblokken heen. Midden op het plein is hij iedere dag vanaf 14.00 uur bezig met het laten balanceren van de ene steen op de andere.

Als ik op vrijdagmiddag rond half 4 op de Neude verschijn, is het hem al gelukt. Het lijkt onmogelijk, maar zonder enige hulp of ondersteuning balanceert het bovenste rotsblok op het onderste. Maar Nick is nog niet klaar. In opperste concentratie doet hij allerlei moeilijke dingen met de touwen, kettingen en stokken van de installatie rondom de rotsblokken. Soms moeten omstanders zelfs even helpen. Het dreigt nog heel even mis te gaan als hij per ongeluk met de katrol tegen de bovenste steen tikt. Het plein slaakt een kreet, maar Nick heeft alles onder controle.

SPRING duurt nog tot en met zaterdag 28 mei en zoals je kunt zien is er genoeg te doen en zien. Meer informatie, foto’s, recensies en het volledige programma vind je op de website.