roy
Mooie mensen

Roy kreeg een inwijding in geocaching

Vrijdagmiddag, vijf minuten voor twee. Ik arriveer bij de Veldkeuken waar ik met Roy afgesproken heb. Na een grijze ochtend is de zon eindelijk gaan schijnen, dus het terras zit bomvol. Dan maar binnen een plekje zoeken. Ze zijn net weer open na een verbouwing en het ziet er binnen prachtig uit. Helemaal niet erg om hier te zitten dus. Buiten is het toch maar warm en ik verbrand heel snel. Ik zag dat ze de weg aan het bestraten waren, dat maakt lawaai, daar wil je niet naast zitten.

Zoals je ziet heb ik mezelf goed wijsgemaakt dat het niet erg is dat we niet buiten zitten. Maar net als ik me begin af te vragen of Roy het wel kan vinden, krijg ik een berichtje van hem. “Je zit toch niet binnen? Ik heb een terrasspot!”. De held. Ik mag hem nu al.

Ik ken Roy namelijk nog niet. Ja, ik heb zomaar afgesproken met een vreemde man. Sorry mam. Aanleiding is Roys blog Me Stadsie. Hij is in januari vanuit het Westland naar Utrecht verhuisd en hij wil door het ontmoeten van Utrechters en over hen schrijven, de stad beter leren kennen. Ik citeer: “ En dat alles met maar één doel: dat ik uit de grond van m’n hart mee kan zingen Utreg me stadsie‘.” Op Twitter zag ik zijn oproep voorbij komen. Ik reageerde niet meteen, maar ging Roy wel volgen. Eerst maar even de kat uit de boom kijken. Als het een enigszins normale kerel blijkt, zal ik zijn voorstel eens overwegen.

Roy lijkt inderdaad normaal en oprecht, dus na wat heen en weer gemail stel ik hem voor om koffie te gaan drinken bij de Veldkeuken op landgoed Amelisweerd. Als ik naast hem neerplof in de zon, zegt Roy dat hij het nu al een briljant idee vindt. Hij was hier nog nooit geweest maar de omgeving is mooi, de koffie smaakt goed en had ik al gezegd dat de zon schijnt?

Over ongemakkelijke stiltes had ik me geen zorgen hoeven maken. Ik krijg meteen een heleboel vragen op me afgevuurd en die beantwoord ik graag. Eigenlijk vreemd dat ik dus regelmatig van te voren al gespreksonderwerpen bedenk en me druk maak over het gaande houden van een gesprek. Ik klets al sinds 1988 iedereen de oren van hun kop. Toch mam? Ik voel me snel op mijn gemak bij Roy dus ook nu valt het niet stil.

Ik ben daardoor ook altijd een beetje bang dat ik niet genoeg interesse toon in een ander en het te veel over mezelf heb. Daarom stel ik vlot een paar wedervragen. In het antwoord ben ik uiteraard wel oprecht geïnteresseerd. Ik vind het stoer dat Roy via z’n blog probeert om Utrecht en haar inwoners beter te leren kennen. Hij vertelt dat hij in zijn vorige woonplaats een heel netwerk van familie, vrienden, kennissen had opgebouwd. Via vrijwilligerswerk kwamen daar ook ondernemers en zelfs politici bij. Hij legt uit dat hij zelfs een vaste dag in de week had waarop hij bij mensen langs ging om een kop koffie te drinken en te vertellen waar hij mee bezig was. Woensdag, bakkiedag. In Utrecht had hij nog niets. Dus was het niet makkelijk om de stap te maken en hier naartoe te verhuizen. Zijn vrouw had al een tijdje in Utrecht gewoond en hij wist dat hij het een leuke stad vond, maar hij kende er nog bijna niemand. Roy is iemand die graag onder de mensen is. Maar welke mensen dan? Vandaar het Me Stadsie project.

In zijn mail daagde Roy mij uit. “Neem me mee naar de plek waar jij het meest geniet van Utrecht”, schrijft hij. Daar moest ik even over nadenken. Waar geniet ik nou het meest? Allerlei verschillende plekken schoten door mijn hoofd. Favoriete koffietentjes, mooie hofjes, gezellige pleinen, plekken vol geschiedenis. Maar dan bedenk ik me dat ik het laatste jaar ontzettend genoten heb van Utrecht tijdens het hardlopen. Ik woon in Oost, dus dat betekent dat ik meestal al vrij snel het bordje Utrecht achter me laat en over de landgoeden Rhijnauwen en Amelisweerd ren. Echt ongerept is de natuur daar niet, maar het is heerlijk om de stad even achter me te laten. Voor mij hoort het toch echt bij Utrecht.

Maar ja, wat ga je daar dan doen? Een beetje door een bos lopen met een onbekende man klinkt niet echt als een goed idee eigenlijk. Ik besluit dat we beginnen met een kop koffie (dat werden er twee) en daarna iets anders gaan doen waar ik heel erg blij van wordt: geochaching! Roy heeft er wel eens van gehoord maar het nog nooit gedaan en stemt in met mijn plan.

Dus na die twee koppen koffie is het tijd voor actie. Ik heb van tevoren al een paar geschikte caches uitgezocht en we beginnen met de multicache Double Dutch. Was de vorige zin voor jouw abacadabra? Een korte uitleg (want ik ga binnenkort een uitgebreid artikel schrijven over geocaching, beloofd). Geocaching is het zoeken en hopelijk vinden van schatten (die caches genoemd worden) die anderen voor je verstopt hebben. Dit zoeken doe je aan de hand van GPS coördinaten. De caches bestaan vaak uit een koker of bakje met daarin een logboek waarin je jouw naam kan noteren als je hem gevonden hebt. Om dit te doen heb je tegenwoordig niets meer nodig dan een smartphone en de Geocahing app.

roy

De eerste cache die we gaan zoeken is er eentje die ons via een soort speurtocht naar verschillende punten leidt en uiteindelijk hopelijk naar de verstopplek van de cache. Roy stort zich er meteen in en vindt zowel het jaartal op een kaart als het huisnummer op een gebouw die we beide nodig hebben om de coördinaten van de cache bij elkaar te puzzelen. Uiteindelijk eindigen we samen in de bosjes (ik weet hoe dit klinkt), met onze voeten bladeren en struiken aan de kant vegend terwijl we iedere boomstronk achterdochtig onderzoeken. Aangezien deze cache er al veertien jaar ligt, zijn de coordinatie niet heel exact en raden andere geocachers ons in de logs (het is echt een subcultuur met z’n eigen jargon) aan om in een straal van vijftig meter te gaan zoeken. Dat is een flink gebied.

We zijn trouwens niet de enigen. Er loopt een meneer met een boswachterachtig uiterlijk en een op het pad geparkeerde vouwfiets met een telefoon in zijn hand precies hetzelfde te doen als wij. Dat kan geen toeval zijn. Het is toch een beetje spannend wie hem als eerste gaat vinden. “Nee!”, roept Roy teleurgesteld als de man een legerkistje onder een boomstam vandaan haalt. We wachten netjes tot hij klaar is om vervolgens zelf de cache te loggen.

roy

Inmiddels zijn we vlak bij een andere cache en ik wil Roy graag het gevoel laten ervaren dat je hebt als je zelf zo’n “schat” vindt. Dus gaan we verder. Deze cache heet Holle Bolle Boom dus ik heb al zo’n vermoeden waar hij te vinden is. Toch is het altijd weer lastiger dan je denkt. In dit geval lopen we namelijk een prachtig wandelpad op dat aan beide kanten omlijst wordt door wilgen. En, gek genoeg, ook door een heleboel holle bomen. We gaan ze allemaal af en redelijk onverschrokken steekt Roy zijn handen in de gaten. Dat werpt zijn vruchten af want ik hoor al vlot een vreugdekreetje. We schrijven weer onze namen op (team Oryx! + Roy) en zorgen ervoor dat de volgende speurhond het niet te makkelijk heeft.

roy

Enigszins verbaasd constateert Roy dat het alweer vijf uur is. Blijkbaar was ik leuk genoeg gezelschap om de tijd een beetje uit het oog te verliezen. We halen onze fietsen op en moeten een stuk dezelfde kant op. Tenminste, dat denk ik. Want ik ben nog altijd overal de weg kwijt, ook al woon ik hier inmiddels al zes jaar en loop ik deze route iedere week wel een keer. Bij het Wilhelminapark scheiden onze wegen. Niet zonder slag of stoot, want ik fiets in eerste instantie natuurlijk mijn afslag voorbij.

Hoewel het in theorie klonk als een slecht plan (je weet wel, met een vreemde man in een bos in holle boomstammen graaien), heb ik een heerlijke middag gehad. Ik heb een heel fijne mede-Utrechter leren kennen en volgens mij een nieuwe geocacher ingewijd. Dank je wel voor je tijd Roy, ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal over mij!

Vorig bericht Volgend bericht

Dit vind je misschien ook leuk

2 Reacties

  • Beantwoord De Veganosaurus 20 mei 2015 om 20:42

    Wat leuk!

    • Beantwoord Nelleke 28 mei 2015 om 08:56

      Thanks! En wat een leuke naam voor een vegan blog. 🙂

    Laat je horen