Eigenlijk heb ik ieder jaar wel door wanneer het tien dagen durende theater- en dansfestival SPRING weer is begonnen. Dan zie je namelijk plotseling overal in de stad gekke dingen. Mensen, installaties, posters die er normaal niet zijn en daarom een beetje uit de toon vallen. Toch was ik nog nooit eerder daadwerkelijk naar een SPRING voorstelling geweest. Maar daar kwam dit jaar verandering in.
Naar aanleiding van dit verhaal over mijn eerste keer op de Domtoren, stuurde Corry mij via Facebook een berichtje. Ze vertelde dat ze lid is van het Utrechts Klokkenluiders Gilde en dus vaak in de toren komt. Ik vroeg haar vervolgens of dat betekent dat ze ook zelf in de touwen hangt, maar dat bleek toch een beetje anders te liggen. Niet ieder lid van het gilde mag en kan daadwerkelijk de klokken luiden. Ik moest van Corry maar eens met eigen ogen komen kijken naar de handmatige luiding. Ik vind dit soort dingen ontzettend interessant, dus melde ik me zondag 1 mei om half negen ‘s ochtend aan de voet van mijn favoriete toren.
Ik kan me mijn eerste kennismaking met theatervereniging Intra Mintra nog goed herinneren. Ik mocht eindelijk auditie komen doen. Dankzij een combinatie van zenuwen en mijn karakter, was ik te vroeg. Toen ik op het opgegeven adres in Lombok aanbelde, kreeg ik van de mevrouw van de locatie de sleutel in mijn hand gedrukt en stond ik plotseling als auditant de anderen te ontvangen. Een beetje gek, maar het voelde vertrouwd. De auditie ging goed en de naborrel waar ik niet bij mocht zijn was blijkbaar gezellig en unaniem, want ik ontving midden in de nacht al een positief mailtje van de secretaris. En zo werd ik lid van Intra Mintra.
Het had zo leuk kunnen zijn. De naam van het evenement is fantastisch. Linie in Lichterlaaie. Prachtig woord, lichterlaaie. Wat ik precies kon verwachten wist ik niet, maar de organisatie noemde het een lichtspektakel en ik vind spektakel ook een geweldig woord. Helaas verliep de avond anders dan verwacht en fietste ik na anderhalf uur met een volle camera maar tot op het bot verkleumd en totaal overprikkeld weer naar huis.
Op een ijskoude zondagmiddag in januari lopen Elger en ik over de Nieuwegracht richting de Hamburgerstraat. Er is voor het eerst deze winter een heel klein beetje sneeuw gevallen (en het zou ook bij die ene keer blijven) dus ik probeer er maximaal van te genieten. We zijn op weg naar het Utrechts Archief, voor de expositie Utrecht in Beeld. Het is stil op straat. Er ligt een dun laagje rijp op de werven. Ik waan me aan de Nieuwegracht wel vaker in vroegere tijden, maar de zondag, de sneeuw en de bestemming helpen erg goed mee. Ik verheug op mijn stad door de ogen van de Utrechtse fotograaf F.F. van der Werf.
Ik ben een controlfreak. Zo eentje die thuis alles rechtzet als de schoonmaakster is geweest. Die als ze op vakantie gaat al precies weet wat ze allemaal wil doen en ook al hoe je daar komt. Die als iemand zegt ‘de trein gaat om 13.37 uur van spoor 8’, toch nog even zelf de NS-app opent om te kijken of het wel klopt. Stront irritant, zowel voor mezelf als voor de mensen om me heen. Dus probeer ik het steeds meer los te laten. Dat lukt aardig. En toen Bernhard mij mailde met de vraag of hij een verrassingsuitje voor mij en Elger mocht organiseren, zei ik gewoon ja. Hoppa. In het diepe.
Ik ontmoet Floor in de hal van woonzorgcentrum Rosendael in Overvecht. We nemen plaats in het restaurant op de begane grond en ze haalt voor mij een kop koffie. Ik ben een tikkeltje nerveus, want ik ga iets doen wat ik best een beetje spannend vind: vrijwilligerswerk. Buurtinitiatief Oké Nu! organiseert op vrijdagmiddag regelmatig een Happy Hour in dit verzorgingstehuis. Niet twee mojitos voor de prijs van één, maar wel activiteiten gericht op de (eenzame) ouderen die in Rosendael of Overvecht wonen. Ik ga helpen en heb geen idee wat ik precies moet doen.
Ik schat het altijd verkeerd in. Hoe lang ik erover doe om ergens te komen op de fiets. Volgens Google Maps was het 22 minuten fietsen. Maar niet op mijn bejaarde tempo. Ik trap me uiteindelijk ruim een half uur door onverwachte ijskoude regen het leplazerus om op tijd te komen. Verwaaid, bezweet en toch verkleumd, kom ik net iets te laat de Werkspoorkathedraal binnen struikelen. Ik kan gelukkig nog aansluiten bij het groepje pers dat vlak voor de start van food fair SCHAFT wat meer informatie krijgt over de historie van de locatie en de insteek van het festival.
Volgens mij zag ik een foto voorbij komen op Twitter. Ik wist meteen: hier moet ik op af voor het te laat is. Aangezien ik de volgende dag toch naar Overvecht Noord moest (wat ik daar ging doen lezen jullie snel in een volgende blog), pakte ik mijn fotocamera en sprong een half uurtje eerder op de fiets. Op naar de Aardbeistraat in Ondiep, een straat vol leegstaande huizen die tijdelijk een openluchtgalerie vol street art zijn geworden.
De laatste keer dat ik iets schilderde, was op de jaarlijkse familiedag van mijn schoonfamilie. Dat ik als middagactiviteit voor het geklieder met kwasten en verf koos, zei meer over de rest van het aanbod dan mijn interesse of talent. Het werd een abstract schilderijtje. Vooral zwart, met hier en daar een paar gekleurde stippen die best wel wat weg hadden van confetti en zo toch nog een feestelijk tintje gaven aan de dag op het Brabantse platteland. Op de middelbare school had ik handvaardigheid en tekenen zo snel mogelijk laten vallen om ze te verruilen voor Latijn en Wiskunde B. En toch zei ik ‘ja’ toen de mensen van Artpub me vroegen om een avond te komen schilderen.