Ik heb niet zoveel met de Jaarbeurs. Ik woon pas 8 jaar in Utrecht en voor mij is de Jaarbeurs niet veel meer dan een woord waarmee je westkant van het station aanduidt. Het kan bijna niet anders of ik heb ooit in mijn leven een beurs of evenement in de hallen van de Jaarbeurs bijgewoond, maar ik kan het me niet herinneren. Maar ik heb wel wat met geschiedenis en met de geschiedenis van Utrecht in het bijzonder. En daar is de Jaarbeurs onmiskenbaar onderdeel van. Dus toen ik hoorde dat in het Utrechts Archief affiches van de Jaarbeurs van 1917 tot nu te zien zijn, dook ik op de eerste zaterdag na de opening het archief in voor deze expositie.
Toen ik hoorde dat er in Utrecht een Canal Pride georganiseerd zou worden, heb ik die dag onmiddellijk geblokt in mijn agenda. Niets zou mij tegenhouden om op die dag op de werf te staan en samen met de Utrechtse LHBT-community een feestje te vieren en hopelijk daarmee de acceptatie en zichtbaarheid van deze gemeenschap te vergroten. Samen met mijn collega’s stonden we afgelopen zaterdag dus bovenop onze picknicktafel aan de werf ter hoogte van de oude Tivoli. Normaal eten we daar onze boterhammen, nu vloeide de alcohol rijkelijk, schalde RuPaul uit de speakers en hebben we een onvergetelijke middag gehad. Gelukkig hebben we de foto’s nog…
Kerstmarkt in de Twijnstraat. In een tergend langzaam tempo slenteren Elger en ik samen met de rest van de menigte langs kraampjes vol eten, drinken en vooral spullen. We kopen niets. We hebben immers niets nodig. Dan hoor ik een man roepen. “De Letters van Utrecht! Geef een letter cadeau! Ideaal voor wie alles al heeft!” Anderhalve maand later ben ik jarig en herinner ik me de woorden van deze man weer. Als Elger me vraagt wat ik wil hebben voor mijn 31ste verjaardag, antwoord ik: een letter.
Dit jaar heb ik mijn vakantie nogal ongelukkig gepland. De één na de andere leuke uitnodiging ploft op mijn digitale deurmat en ik moet ze allemaal afzeggen. Nu is op vakantie gaan absoluut geen straf en heb ik echt niets te klagen, maar toen Salomé van SPRING mij mailde met een uitnodiging voor een voorstelling en een rondleiding inclusief een kijkje backstage baalde ik wel even. Ik realiseerde me dat ik mijn vakantie precies tijdens SPRING gepland heb! Vorig jaar zag ik daar nog de bijzondere locatievoorstelling Re-enactment of the now en ik was erg benieuwd naar wat het programma dit jaar te bieden heeft. Gelukkig had Salomé een goed idee en kreeg ik afgelopen maandag al een klein voorproefje…
Alles verandert, alles blijft hetzelfde – een jaar lang de Nieuwegracht gefotografeerd
Vanaf juni 2015 stopte ik een jaar lang (bijna) iedere dag op weg naar mijn werk op de Quintijnsbrug om een foto te maken van de prachtige Nieuwegracht. Ik monteerde al deze foto’s achter elkaar in een video. Het verbaast me hoe deze plek er iedere dag weer totaal anders uitziet, maar hoe toch alles altijd hetzelfde blijft. De map waarin ik de foto’s bewaarde noemde ik al helemaal in het begin van dit project ‘Alles verandert’. Deze werktitel is gebleven…
Zoek ze allemaal
Ik heb alle foto’s zelf gemaakt en de video inmiddels heel vaak bekeken en alsnog zie ik iedere keer weer nieuwe dingen. Het leek me dus wel leuk om een lijstje te maken met dingen die je zou kunnen zien, als je goed kijkt. Heb je ze allemaal gevonden? Laat het me even weten, want ik denk dat het onmogelijk is. 😉
- Twee jongens in een kano
- Een hardloper in fluorescerend gele kleding
- Een ontmantelde trap
- Twee werklieden in een bootje
- Een heel klein beetje sneeuw
- Een rode kat
- Een man in een witte overal
- Schoffelende medewerkers van de plantsoenendienst (twee keer)
- Een meisje met een zonnebril
- Een OV-fiets (twee keer)
- Feestelijke lampionnen
- Het moment waarop er plotseling een fiets op de werf geparkeerd staat
- Het moment waarop de fiets weer verdwenen is
- Een gele regenjas
- Een geïmproviseerde werkplaats (twee keer)
- De dagen waarop de lantaarnpalen aan zijn (twee keer)
- Een man in een paars overhemd die een gebouw binnengaat
- Iemand die snoeiafval opruimt
- Een schilder in een wit shirt
- Een ladder (twee keer)
Veel succes en kijkplezier! Ik ben ondertussen alweer begonnen met een nieuw ‘Alles verandert’ project…
Waarom zou je je laten beperken door de realiteit als via virtual reality alles wat je maar kunt bedenken mogelijk is? Waarom zou je een escape room vullen met alleen maar veilige, fysieke puzzels als je mensen met een virtualrealitybril op hun neus de meest bizarre capriolen uit kunt laten halen? Ik vermoed dat dit zo ongeveer de gedachten waren van Marvin toen hij na het bouwen van Mysterium als volgende project de eerste VR escape room van Nederland bedacht. En aangezien ik regelmatig voor Hartje Utrecht uit deze kamers mag ontsnappen (hier lees je meer over mijn andere avonturen in de gevangenis, met bijen, het eeuwige leven en als inbreker), kon ik niet wachten om ook escape room Time te testen.
Na een avond karaoke zingen in Wijk C stond ik op een zaterdagochtend in alle vroegte in de bouwput die we in Utrecht het stationsgebied noemen. Voor de lol, want CU2030 organiseerde weer eens een hele toffe rondleiding. Al eerder liep ik met ze door het stationsgebied en maakte ik prachtige foto’s van de ijzige rondwandeling. Deze keer werden de deuren van de grootste fietsenstalling ter wereld voor ons geopend.
Als Utrechtse blogger die regelmatig schrijft over theater, ontvang ik aan de lopende band persberichten over voorstellingen. Er is een heleboel te doen in Utrecht en iedereen wil natuurlijk dat er over hun voorstelling geschreven wordt. Logisch. Helaas ontbreekt het mij vaak aan de tijd om alles te zien, overal over te schrijven of überhaupt een evenementenagenda voor Hartje Utrecht te maken. Dat wil ik ook helemaal niet. Ik heb naast mijn fulltime baan en talloze hobby’s maar een paar uur per week om aan Hartje Utrecht te besteden en dat doe ik het liefst aan dingen waar ik heel blij van word, zoals fotograferen.
Ik had de prachtige foto’s van John van FJOOTO.nl al een paar keer voorbij zien komen op social media. Die van Utrecht zijn uiteraard mijn favoriet. De grachten, de Domtoren en mooie plaatjes van de stad in het donker, genomen met lange sluitertijd zodat de straatlantaarns schitteren als sterren en het langsrijdende verkeer verworden is tot lange rode strepen achterlicht.
Het stationsgebied van Utrecht. Wat zal ik daar eens over zeggen? Het is vele mensen een doorn in het oog, maar het geeft ons Utrechters ook iets om lekker over te klagen. Zeiken op de gemeente, zaniken over de NS en zeuren tot het 2030 is. Want dan is het af. Zeggen ze. Maar mijn persoonlijke relatie met dit gebied is toch een tikkeltje anders. Ik kwam in 2009 in Utrecht wonen en toen was de ontwikkeling al in volle gang. Ik weet niet anders dan dat Utrecht Centraal een bouwput is. En ik houd van mijn bouwput.