Het had zo leuk kunnen zijn. De naam van het evenement is fantastisch. Linie in Lichterlaaie. Prachtig woord, lichterlaaie. Wat ik precies kon verwachten wist ik niet, maar de organisatie noemde het een lichtspektakel en ik vind spektakel ook een geweldig woord. Helaas verliep de avond anders dan verwacht en fietste ik na anderhalf uur met een volle camera maar tot op het bot verkleumd en totaal overprikkeld weer naar huis.
Tot een paar jaar geleden dacht ik bij het woord overprikkeld aan drukke ADHD jongetjes die als een bezetene door de klas rondrennen om hun energie kwijt te kunnen. Waarom weet ik ook niet precies. Maar in november 2013 viel ik van mijn fiets en ontdekte ik zelf hoe het is om overprikkeld te zijn. De eerste keer dat ik me er bewust van was, kan ik me nog goed herinneren. Ik was nog aan het herstellen van mijn ongeluk, de daaropvolgende operatie en de evenwichtsstoornis die ik er ook nog aan over hield. Er kwam een vriendin eten en we stonden samen in de keuken te kletsen, terwijl ik groente in stukjes sneed. De radio stond aan. De deurbel ging. Op dat moment ontstond er kortsluiting in mijn hoofd. Het gesprek stokte, ik wist niet meer wat ik aan het vertellen was, er waren geen woorden meer. Mijn handen hadden het mes nog vast maar het zweefde boven de groenten en ik kon mijn spieren niet vertellen dat het de bedoeling was die groenten met het mes te snijden. Dat de deurbel was gegaan had ik geregistreerd maar de logische handeling, naar de voordeur lopen en die open doen, kwam niet in me op. Stomverbaasd keek ik mijn vriendin aan. Wat de fuck is dit?
Ik heb geen idee of het voor anderen ook zo voelt om overprikkeld te zijn, maar voor mij neemt het deze vorm aan. Zodra mijn zintuigen te veel dingen tegelijk te verwerken krijgen, gaan ze gewoon allemaal uit en kan ik helemaal niets meer. Hetzelfde gebeurde toen ik zaterdag 16 april in het donker over Lunet III en Lunet IV liep.
Er is een sambaband. Op het tropische ritme van de trommels wordt druk meegefloten op schelle fluitjes. Het is donker. Als je per ongeluk eventjes in een felle spot kijkt, is het daarna nog veel donkerder. Ik zie meestal geen hand voor ogen. Het is druk. Het is ijzig koud. Maar een paar graden boven nul. Het is april, godverdomme. Ik ben boos op de temperatuur, een niet bijster lucratieve bezigheid. Sommige mensen zeggen als het koud is dat ze hun vingers of tenen niet meer voelen. Ik voel juist iedere aanraking, door de kou staan al mijn zenuwen op scherp.
Op Lunet IV schuifelen we in een lange rij langs de verschillende lichtprojecties. Ik bots tegen de mensen voor me op. De mensen achter me botsen tegen mij op. Ik wil Elger zo af en toe iets vertellen of ergens op wijzen, maar ik kan inmiddels niet meer praten en lopen tegelijk. Stilstaan in de stroom mensen kan niet, dus stap ik regelmatig even van het pad af, om in de schaduw mijn zintuigen even te ontzien. Elger is me steeds kwijt. Ik ben mezelf ook steeds kwijt.
De reden dat ik niet gillend wegren, is de camera om mijn nek. Als ik die voor mijn ogen houdt, kan ik heel even alle andere zintuigen uitschakelen. Ik hoef alleen maar te kijken. Door de lens valt het me pas echt op hoe mooi het is wat ik zie. Hoe het soms inderdaad lijkt alsof de linie in lichterlaaie staat. Hoe de paars en groen verlichte bomen sprookjesachtig afsteken tegen de kobaltblauwe lucht. Hoe alles er dankzij de reflecties in het stille water eigenlijk twee keer is. Het is prachtig.
Wat dus een verslag van een leuk evenement had moeten worden, met wat wetenswaardigheden over de bijzondere geschiedenis van de Utrechtse forten, is een persoonlijk verhaal geworden over hoe er in mijn hoofd soms kortsluiting ontstaat. Toch wilde ik de foto’s met jullie delen. Ik had geen statief, dus ze zijn niet allemaal even scherp, maar het geeft in ieder geval een beetje een beeld van de mysterieuze, sprookjesachtige sfeer die Linie in Lichterlaaie wist te creëren. Geniet ervan!
Linie in Lichterlaaie
Lunet III & Lunet IV
Houtensepad 150D
3524 SB Utrecht
11 Reacties
Ahh ik vind het vrij herkenbaar 🙂 Zelf kijk ik ook altijd uit om overprikkeld te raken, alleen ga ik niet op slot, maar moet ik wel dagen bijkomen van een event. Ik kan zintuigen ook niet uitzetten, soms hoor ik: dan luister je dan niet? Uhh, hoe dan?
Maar ik herken het ook wel weer dat je met een camera voor je snoet wel afstand kan nemen van je eigen zintuigen. (schreef zelf ooit dit over foto’s maken http://liekespijker.nl/als-ik-fotografeer/)
Ondanks alles heb je wel mooie foto’s gemaakt! <3
Ja, dat klinkt zo leuk. Gewoon even niet kijken of luisteren. Als dat zou kunnen… 🙂 En thanks, ik was zelf thuis bij het nabewerken verbaasd over hoe goed de foto’s zonder statief gelukt zijn!
Prachtige foto’s Nelleke, ondanks de kortsluiting. Dank voor het delen er van.
Met liefde gedaan Geert!
Stervenskoud; overdonderd door alles om je heen en dan toch met die koude vingers zulke magnifieke foto’s maken. Dank voor dit persoonlijke verslag!
Ik moet er een beetje van blozen, dank je wel.
Lieve Nelleke, het zijn prachtige foto’s! Ik kan me helemaal voorstellen dat je overprikkeld raakt, ik heb daar ook regelmatig mee te maken. Het is niet leuk, maar zoals je zelf schrijft, fotograferen helpt, want het dwingt tot focus.
Vind de foto’s erg mooi geworden, toch wel een gaaf event geweest zo te zien.
Liefs!
Ja, het dwingt tot focus inderdaad, wat zeg je dat mooi. 🙂
Nelleke,
Ik herken de mentale vermoeidheid, en dit na een val op het ijs 4 jaar geleden (schedelbasis).
Dit jaar wilde ik de linie in lichtelaaie graag zelf bekijken, maar helaas kon dit niet.
Ik heb genoten van de prachtige foto’s en je verslag.
Fijn dat ik je via mijn foto’s toch nog heb kunnen laten zien hoe het was. En stiekem doet het me toch wel goed dat er mensen zijn die het herkennen. Ik ben niet gek! 😉
Soms lijkt me het best leuk om een robot te zijn. 😉
Maar inderdaad. We hebben onze introvert-time hard nodig!