Ik liep de Utrecht Marathon (5 kilometer maar hoor)

Ik liep gisteren de Utrecht Marathon. Ik weet hoe dat klinkt. Maar het is toch echt zo. Het stond op het startbewijs dat ik met veiligheidsspelden op mijn buik vast had gemaakt en het staat op mijn medaille die nu middenin de woonkamer hangt. Het parcours van de afstand waar ik aan deelnam was slechts 5 kilometer lang, maar dat doet er niet toe. Het was mijn allereerste hardloopwedstrijd en dan is dat een prima afstand.

Doe je mee?

Ik was helemaal niet van plan om mee te doen, maar Kirsty wel. En aangezien ik me in een vlaag van verstandsverbijstering opgegeven heb voor een wedstrijd van 10 kilometer in mei, vond ik het eigenlijk wel een goed idee om samen met haar de 5 kilometer van de Utrecht Marathon te lopen. Lekker veilig in mijn eigen stad, het parcours was voor een groot deel zelfs hetzelfde als één van mijn favoriete hardlooprondjes. (Moet je mij nou horen. Ik heb tegenwoordig favoriete hardlooprondjes. Wie had dat ooit gedacht? Ik niet, maar daarover later meer.) Dus gaf ik me na een klein duwtje van Kirsty toch maar op. Het leek me ook wel lekker dat mijn allereerste hardloopwedstrijd vlak bij mijn huis start en dat het een afstand is waarvan ik weet dat ik hem kan lopen. Dan hoef ik niet zo te stressen.

Stress

Ha! Fout! Ik was alsnog ongelooflijk gestrest. Het begon al met de vraag: wat moet ik aan? De race startte vroeg, om 10.00 uur. Het was bewolkt, maar een paar graden boven nul en de gevoelstemperatuur lag zelfs onder nul. Wat moet ik aan? Wat moet ik in hemelsnaam aan? Ik stelde die vraag een paar keer aan Elger maar aangezien hij nog nooit heeft hardgelopen, had hij geen idee. Daar raakte ik dan weer, volkomen onterecht maar ook volkomen begrijpelijk, heel geïrriteerd van. Dan de vraag maar op Twitter gooien, want daar zitten altijd heel slimme mensen die het wel weten. Dat klopte. Dank jullie wel! Ik trok een t-shirt aan met daaroverheen een vest, hoog dichtgeritst. Mijn favoriete sportlegging. (Mijn hemel, ik heb ook al een favoriete sportlegging.) Wel handschoenen, geen muts. Oké. Ik ben er klaar voor. Denk ik.

Meer stress

Ik ken mezelf een beetje. Dus dit had ik al aan zien komen. Ik raak namelijk enorm opgefokt als ik niet weet wat ik kan verwachten. Kan ik een jas aan en die aan Elger geven vlak voor de start? Heb ik tijd om nog te plassen? Zijn er eigenlijk wel wc’s? Waar is de start precies? Moet ik zelf water meenemen? Kan ik mijn fiets ergens kwijt? Hoe werkt die app precies? Wat is een netto en een bruto tijd? Kan ik naar muziek luisteren of is dat asociaal? HOE WERKT ZO’N WEDSTRIJD? Toen we uiteindelijk tien minuten later dan gepland op de fiets naar de Uithof zaten, kneep ik mijn handvaten bijna aan gort en trapten mijn benen als idioten de trappers rond. Let’s get this over with. (En dan zegt Elger heel lief: ‘Schat, je moet wel genieten hè?’ en dat is dan tegelijkertijd het liefste en meest irritante dat hij zou kunnen zeggen op dat moment.)

Tranen (van de stress)

Jullie zullen wel denken: waar maakt ze zich druk om? Dat vraag ik me ook af, een dag later, terwijl ik dit schrijf met een kopje koffie en speculaasjes naast me, in mijn badjas en pantoffels. Maar gisteren was het heel belangrijk dat alles goed ging. En dat ging het niet. Want op het moment dat we arriveren op het terrein van de Uithof, realiseer ik me dat ik mijn oortjes vergeten ben. KUT! Ik vloek keihard en er rollen meteen tranen over mijn wangen. Ik heb nog nooit zonder muziek gelopen. Nog nooit. Ga ik nou echt mijn eerste wedstrijd verpesten doordat ik mijn oortjes vergeten ben? Gelukkig niet, want ik heb Elger. Die houdt zijn hoofd koel, draait om en fietst keihard terug naar huis. ‘Ga maar naar de start, ik zie je daar’, schreeuwt hij me nog achterna. Held.

Klaar voor de start?

Ik parkeer mijn fiets, vind de start, duik nog even een Dixi in, kom Arno en Kirsty tegen, ruil mijn jas bij Elger om voor mijn oortjes, ga het startvak in en realiseer me dat ik nu antwoord heb op zo ongeveer alle vragen die me een uur geleden nog teisterden. Ik huppel en spring om warm te blijven en klets wat met Kirsty en onze supporters aan de andere kant van het hek. Langzaam word ik wat rustiger. Te rustig, want we missen het startschot. Als iedereen om ons heen plotseling begint te lopen, doen we maar gewoon mee. Klaar voor de start? Nee! Maar dat maakt niet uit. Daar gaan we dan.

Ik vlieg

Ik weet al dat mijn tempo hoger zal liggen dan dat van Kirsty. Het eerste stuk lopen we nog samen en halen we een heleboel mensen in. Door de onduidelijke en rommelige start stonden we ver achteraan, dus het duurt even voordat ik een plekje gevonden heb tussen renners met ongeveer hetzelfde tempo. Maar het inhalen van al die mensen voelt goed en geeft me energie. Na een tijdje geeft Kirsty aan dat ze wat rustiger gaat lopen en ik loop alleen verder. Het gaat lekker, heel lekker. Voor het eerst ervaar ik hoe fijn het is om jezelf aan lopers voor je op te kunnen trekken. Ik kijk graag ver in de verte en dat lukt niet met mensen voor me, dus haal ik ze maar in. Zo simpel is het eigenlijk. Ondertussen ben ik dolblij met mijn oortjes waarin Mika, Moke, Feeder, Maroon 5 en de Fountains of Wayne me aanmoedigen. Om de vijf minuten vertelt Runkeeper me hoe ver ik ben en hoe snel ik ga. En ik ga snel. Sneller dan ik ooit ging. Ik twijfel nog of ik mezelf in dit tempo niet dood ga lopen, maar als ik merk dat ik in een ommezien al op de helft ben, weet ik dat het me gaat lukken.

Ik geniet

Alle zorgen glijden van me af en ik ben volop aan het genieten. De handschoenen zijn inmiddels uit, de mouwen opgestroopt. Mijn voeten landen op het asfalt en ik voel al mijn spieren als ik me weer afzet. Ik voel me sterk. Ik draai mijn schouderbladen naar elkaar en laat ze zakken. Span mijn buikspieren aan en richt mijn blik op iets in de verte. Een boom, een bankje, een schaap, een toeschouwer. Van die laatste zijn er helaas maar heel weinig, dat is jammer. Ik had gehoopt op wat meer aanmoediging vanaf de kant. Op het startnummer op mijn buik staat mijn naam, dus ik had me zo voorgesteld dat er overal langs de kant mensen mijn naam zouden roepen. (Als ik later die dag ga kijken bij de lopers van de hele en halve marathon gebeurt dit wel volop. Maar ja. Dan schijnt de zon inmiddels en zij lopen door de stad in plaats van tussen de schapen.) Gelukkig heb ik die aanmoediging helemaal niet nodig want ik maak zelf genoeg adrenaline en endorfine aan.

De eindstreep in zicht

Aan het einde van een lange rechte weg zie ik de Uithof en de finish alweer. Blik op oneindig en nog een klein beetje versnellen. Voordat ik het weet ben ik aan het einde van die weg en zie ik Arno en Elger achter een hek staan. “Nog een kilometer!”, roepen ze. Ik steek mijn duim op. Eitje. Nog een beetje versnellen dan maar. Ik loop inmiddels met een gemiddelde pace van 5:17 min/km. Dat zie ik natuurlijk achteraf pas in de Runkeeper app, maar het voelde al heel erg snel. Ik sla de hoek om en doe dat in tegenstelling tot andere lopers heel netjes via het pad, in plaats van over het uitgesleten olifantenpaadje. Geen idee waarom trouwens, achteraf gezien. Maar zo ben ik nou eenmaal, heel netjes. Nog een bochtje verder en dan rest me niets anders dan 200 meter asfalt tot aan de finish. Weet je wat? Ik trek gewoon nog even een sprintje. Alle spieren in mijn benen en billen spannen zich, mijn armen hakken door de lucht. Ik houd mijn blik op de klok en zie dat er iets staat met 27 minuten en daar word ik heel blij van want ik wilde hem graag binnen het half uur lopen. Er staat een omroeper onder de finishboog die alle namen voorleest van de lopers die over de eindstreep lopen. “Daar is Nelleke”, roept hij. Yes! Daar ben ik!

Is dit alles?

In het vak achter de finish heerst een gek sfeertje. Mensen botsen tegen elkaar op omdat ze trillen op hun benen en een beetje wankel zijn. Bijna iedereen heeft een grijns op z’n gezicht. Sommige mensen zitten op de stoep, andere hijgen uit terwijl ze op hun bovenbenen leunen. Ik hijg een beetje, voel nu toch wel dat ik hard gelopen heb. Ik probeer een beetje te stretchen maar kan daar niet de rust voor vinden. Het was zo gaaf! En zo snel voorbij! Dan maar wat selfies nemen. Een andere loper biedt aan om een foto van me te maken. Hij houdt zijn vinger voor de lens, maar ach, dat snijden we er op Instagram wel af. Ik vind Kirsty en vervolgens ook Arno en Elger. We verlaten het finishvak en krijgen een medaille, water en sportdrank. In de app van de Utrecht Marathon zie ik al vlot dat ik de 5 kilometer in 27 minuten en 36 seconden gelopen heb. Later zie ik dat ik als 43ste vrouw gefinisht ben. Dat vind ik erg tof en ik ben enorm trots op mezelf. Ondanks de valse start, was mijn eerste hardloopwedstrijd heel erg gaaf. Ik ben mezelf verbaasd met mijn prestatie en dat is een heel mooi gevoel.

En dan is het zondagochtend, 11.00 uur en zit alles er al weer op. Bizar.