Toen ik hoorde over de tentoonstelling over de Domtoren in het Centraal Museum, wist ik meteen dat ik daar naartoe moest. Utrecht kan niet zonder die toren en ik ook niet. Als je Hartje Utrecht ook op Instagram volgt, dan weet je misschien dat ik daar de hashtag #diedomdaar in het leven geroepen heb, om zo veel mogelijk mensen aan te sporen foto’s te maken van die mooie dame. Oh ja. Nog iets dat je misschien weet als je mij al wat langer volgt. Ondanks dat de Domtoren eigenlijk een enorm fallussymbool is, is ze voor mij een grande dame. Vrouwelijk.
Verhalen
Naar aanleiding van dit verhaal over mijn eerste keer op de Domtoren, stuurde Corry mij via Facebook een berichtje. Ze vertelde dat ze lid is van het Utrechts Klokkenluiders Gilde en dus vaak in de toren komt. Ik vroeg haar vervolgens of dat betekent dat ze ook zelf in de touwen hangt, maar dat bleek toch een beetje anders te liggen. Niet ieder lid van het gilde mag en kan daadwerkelijk de klokken luiden. Ik moest van Corry maar eens met eigen ogen komen kijken naar de handmatige luiding. Ik vind dit soort dingen ontzettend interessant, dus melde ik me zondag 1 mei om half negen ‘s ochtend aan de voet van mijn favoriete toren.
Op een ijskoude zondagmiddag in januari lopen Elger en ik over de Nieuwegracht richting de Hamburgerstraat. Er is voor het eerst deze winter een heel klein beetje sneeuw gevallen (en het zou ook bij die ene keer blijven) dus ik probeer er maximaal van te genieten. We zijn op weg naar het Utrechts Archief, voor de expositie Utrecht in Beeld. Het is stil op straat. Er ligt een dun laagje rijp op de werven. Ik waan me aan de Nieuwegracht wel vaker in vroegere tijden, maar de zondag, de sneeuw en de bestemming helpen erg goed mee. Ik verheug op mijn stad door de ogen van de Utrechtse fotograaf F.F. van der Werf.
Dit weekend SCHAFT je in de Werkspoorkathedraal
Ik schat het altijd verkeerd in. Hoe lang ik erover doe om ergens te komen op de fiets. Volgens Google Maps was het 22 minuten fietsen. Maar niet op mijn bejaarde tempo. Ik trap me uiteindelijk ruim een half uur door onverwachte ijskoude regen het leplazerus om op tijd te komen. Verwaaid, bezweet en toch verkleumd, kom ik net iets te laat de Werkspoorkathedraal binnen struikelen. Ik kan gelukkig nog aansluiten bij het groepje pers dat vlak voor de start van food fair SCHAFT wat meer informatie krijgt over de historie van de locatie en de insteek van het festival.
Het kan je niet ontgaan zijn. Het is herfst. Te merken aan een frisse oostenwind en striemende motregen. En aan een overdadige hoeveelheid jubelende meisjes die op Instagram maar foto’s blijven plaatsen van gele bomen, warme chocolademelk met slagroom en dwarrelende blaadjes. Daar doe ik zelf ook enthousiast aan mee. Maar toch voel ik me soms alleen met mijn grote voorliefde voor dit seizoen. Want ik houd van alle aspecten van de herfst. Ook de kou, de regen en het donker. Daarom bij deze in woord en beeld een lofzang over herfst in Utrecht. (Of een hekeldicht over de zomer, dat laat ik graag aan jullie over.)
Ik had er volgens mij wel eens over gehoord. Een Utrechts magazine. Maar ja, ik zag natuurlijk zo’n suffe glossy voor me. Met interviews met mensen zoals Maarten van Rossem, Henk Westbroek, Joris Linssen en Claudia de Breij. Niets mis met deze mensen. Maar wel een beetje standaard. En dan natuurlijk ook een mode fotoshoot op het Domplein. Een paar hotspots erin zodat je weet waar in Utrecht je hippe spullen kunt krijgen en waar jij je vervolgens met die hippe spullen het beste kunt vertonen. U weet wel. Gewoon, wat je verwacht van een magazine. Maar toen zag ik een foto van het een editie van de Dakhaas op de Instagram van Roosmarijn voorbij komen. En toen moest ik wel.