Een woensdagavond in september. Een uurtje of acht. Het is bloedheet en al bijna donker. Een vreemde combinatie, zo hoort een avond in september niet te voelen. Ik parkeer mijn fiets tegenover Oudegracht 183 en pak mijn camera om foto’s te maken van de gevel. Op dit nummer zit de leukste spelletjeswinkel van Utrecht: Subcultures. En Lieke heeft me uitgenodigd. Niet om zomaar een spelletje te komen spelen, maar om een spannende uitdaging aan te gaan. Mijn interesse was gewekt…
Alweer een tijdje geleden werd ik door Marc van Aziatisch restaurant LE:EN uitgenodigd voor een heuse Instameet. Het was voor mij als blogger en Instagrammer de eerste keer dat ik voor zoiets uitgenodigd werd en ik vond het maar wat spannend. De uitnodiging beloofde borrelen met Aziatische hapjes en een levensecht 3D-beeldje van mijzelf, dankzij de Momentize 3D scanner die op dat moment bij LE:EN in het restaurant stond. Benieuwd hoe een 12 centimeter hoge Nelleke eruit ziet? Lees snel verder…
Het Wilhelminapark is mijn favoriete park. Ik wilde daar “in Utrecht” aan toevoegen, maar ik bedenk me net dat het misschien wel mijn favoriete park waar-dan-ook is. Waarom? Dat zal ik jullie proberen uit te leggen. Aan de hand van een heleboel foto’s, want foto’s zijn zeg maar echt mijn ding. En woorden, want ook die heb ik in overvloed. Sinds kort kun je dankzij Deliveroo ook nog eens (bijna) alles wat je maag begeert laten bezorgen en dat maakt het Wilhelminapark nog net een stukje perfecter.
Als je op Google op ‘escape room Utrecht’ zoekt, vind je op pagina drie blijkbaar een artikel van mij over Mysterium. Joëlle vond deze blog en las ook mijn verslag van Gajes in de Bajes. En aangezien zij eind mei haar eigen escape room The Loophole geopend heeft, nodigde ze mij uit om ook haar eerste kamer De Roof te komen spelen en er iets over te schrijven. Aangezien ik escape rooms zo ongeveer het leukste vind wat er is, hoefde ik daar niet lang over na te denken en liet ik me samen met Elger, Arno en Gaby opsluiten.
Naar aanleiding van dit verhaal over mijn eerste keer op de Domtoren, stuurde Corry mij via Facebook een berichtje. Ze vertelde dat ze lid is van het Utrechts Klokkenluiders Gilde en dus vaak in de toren komt. Ik vroeg haar vervolgens of dat betekent dat ze ook zelf in de touwen hangt, maar dat bleek toch een beetje anders te liggen. Niet ieder lid van het gilde mag en kan daadwerkelijk de klokken luiden. Ik moest van Corry maar eens met eigen ogen komen kijken naar de handmatige luiding. Ik vind dit soort dingen ontzettend interessant, dus melde ik me zondag 1 mei om half negen ‘s ochtend aan de voet van mijn favoriete toren.
Het had zo leuk kunnen zijn. De naam van het evenement is fantastisch. Linie in Lichterlaaie. Prachtig woord, lichterlaaie. Wat ik precies kon verwachten wist ik niet, maar de organisatie noemde het een lichtspektakel en ik vind spektakel ook een geweldig woord. Helaas verliep de avond anders dan verwacht en fietste ik na anderhalf uur met een volle camera maar tot op het bot verkleumd en totaal overprikkeld weer naar huis.
Ik schat het altijd verkeerd in. Hoe lang ik erover doe om ergens te komen op de fiets. Volgens Google Maps was het 22 minuten fietsen. Maar niet op mijn bejaarde tempo. Ik trap me uiteindelijk ruim een half uur door onverwachte ijskoude regen het leplazerus om op tijd te komen. Verwaaid, bezweet en toch verkleumd, kom ik net iets te laat de Werkspoorkathedraal binnen struikelen. Ik kan gelukkig nog aansluiten bij het groepje pers dat vlak voor de start van food fair SCHAFT wat meer informatie krijgt over de historie van de locatie en de insteek van het festival.
Volgens mij zag ik een foto voorbij komen op Twitter. Ik wist meteen: hier moet ik op af voor het te laat is. Aangezien ik de volgende dag toch naar Overvecht Noord moest (wat ik daar ging doen lezen jullie snel in een volgende blog), pakte ik mijn fotocamera en sprong een half uurtje eerder op de fiets. Op naar de Aardbeistraat in Ondiep, een straat vol leegstaande huizen die tijdelijk een openluchtgalerie vol street art zijn geworden.
De laatste keer dat ik iets schilderde, was op de jaarlijkse familiedag van mijn schoonfamilie. Dat ik als middagactiviteit voor het geklieder met kwasten en verf koos, zei meer over de rest van het aanbod dan mijn interesse of talent. Het werd een abstract schilderijtje. Vooral zwart, met hier en daar een paar gekleurde stippen die best wel wat weg hadden van confetti en zo toch nog een feestelijk tintje gaven aan de dag op het Brabantse platteland. Op de middelbare school had ik handvaardigheid en tekenen zo snel mogelijk laten vallen om ze te verruilen voor Latijn en Wiskunde B. En toch zei ik ‘ja’ toen de mensen van Artpub me vroegen om een avond te komen schilderen.
“Ik wil je graag locken”, twitterde Anna-Maria mij een tijdje terug. Daarmee bedoelde ze dat ze heel graag wilde dat ik de escape room van haar evenementenbureau Puur Utrecht zou gaan proberen. Ik stond te popelen, want ik ben dol op escape rooms. Zo liet ik me eerder vrijwillig opsluiten in de Wolvenplein gevangenis. Het vinden van een geschikte datum was bijna nog ingewikkelder dan het ontsnappen uit de escape room, maar afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zo ver. Ik trad binnen in Mysterium, de geheime middeleeuwse werfkelder van Cornelius Vossius.