De Paardenkathedraal en ik go way back. Jaren geleden woonde ik namelijk in de Veeartsenijschool en keek ik uit het raam recht tegen dit bijzonder gebouw aan. In het pand met de blauwe kozijnen gingen Elger en ik voor het eerst samenwonen en in die tijd werden we als buren met enige regelmaat uitgenodigd om te komen kijken naar open repetities of try-outs van stukken van het gezelschap dat toen nog De Utrechtse Spelen heette. Ik weet nog heel goed dat precies op de dag dat mijn oma mij kwam bezoeken, er een voorstelling gespeeld werd waar zowel de acteurs als het publiek naakt waren…
Mooie plekken
Op het moment dat ik dit schrijf is het kerstavond en verlang ik intens naar sneeuw. Ik ben er dol op. Zodra het sneeuwt, huppel ik naar buiten (het liefst met mijn camera) en geniet ik intens van de witte wereld. Ik zal niet proberen uit te leggen waarom. Want als je ook van sneeuw houdt dan snap je waarom. Heb je een hekel aan sneeuw? Dan zul je het nooit snappen. Net zoals ik nooit ga begrijpen waarom mensen temperaturen van boven de 25 graden een goed idee vinden. Maar goed, ik dwaal af. Sneeuw. We gaan het niet zien deze kerst. Daarom hier een verzameling foto’s die ik 16 december maakte. De eerste sneeuw van deze winter!
Het kan je niet zijn ontgaan: het sneeuwde vandaag. En niet zo’n beetje ook. Voor het eerst sinds tijden viel er weer een echt pak sneeuw dat ook lekker bleef liggen. Maar het vriest niet, dus lang kunnen we er waarschijnlijk niet van genieten. Daarom pakte ik me goed in en ging er vanmiddag met mijn camera op uit. In twintig foto’s legde ik het Wilhelminapark in een sneeuwstorm vast.
Het stationsgebied van Utrecht. Wat zal ik daar eens over zeggen? Het is vele mensen een doorn in het oog, maar het geeft ons Utrechters ook iets om lekker over te klagen. Zeiken op de gemeente, zaniken over de NS en zeuren tot het 2030 is. Want dan is het af. Zeggen ze. Maar mijn persoonlijke relatie met dit gebied is toch een tikkeltje anders. Ik kwam in 2009 in Utrecht wonen en toen was de ontwikkeling al in volle gang. Ik weet niet anders dan dat Utrecht Centraal een bouwput is. En ik houd van mijn bouwput.
Op de ietwat krappe bankjes probeer ik nogal onhandig een Fishermen’s Friend uit mijn tas te vissen. Ik stoot daarbij minstens drie mensen aan, maar het lijkt niemand te deren. Er gaan een opgewonden geroezemoes door de zaal. Ik houd van dit moment als ik zelf in die zaal zit. Je weet dat je zometeen iets gaat zien dat je mogelijk zou kunnen verrassen, verleiden of betoveren. Het kan ook nog helemaal ruk worden, maar daar ga je eigenlijk niet vanuit. Ik haat dit moment als ik zelf in de coulissen sta. Je hoort dat opgewonden geroezemoes en het maakt me stiknerveus. Je ziet mensen onhandig naar Fishermen’s Friends vissen in hun tas en denkt: schiet nou maar op, ik wil beginnen! Maar hier in de Paardenkathedraal zit ik ontspannen in het publiek. Met frisse adem. De spots op de speelvloer schieten aan, het zaallicht dimt. Westkaai is begonnen.
Het Wilhelminapark is mijn favoriete park. Ik wilde daar “in Utrecht” aan toevoegen, maar ik bedenk me net dat het misschien wel mijn favoriete park waar-dan-ook is. Waarom? Dat zal ik jullie proberen uit te leggen. Aan de hand van een heleboel foto’s, want foto’s zijn zeg maar echt mijn ding. En woorden, want ook die heb ik in overvloed. Sinds kort kun je dankzij Deliveroo ook nog eens (bijna) alles wat je maag begeert laten bezorgen en dat maakt het Wilhelminapark nog net een stukje perfecter.
Naar aanleiding van dit verhaal over mijn eerste keer op de Domtoren, stuurde Corry mij via Facebook een berichtje. Ze vertelde dat ze lid is van het Utrechts Klokkenluiders Gilde en dus vaak in de toren komt. Ik vroeg haar vervolgens of dat betekent dat ze ook zelf in de touwen hangt, maar dat bleek toch een beetje anders te liggen. Niet ieder lid van het gilde mag en kan daadwerkelijk de klokken luiden. Ik moest van Corry maar eens met eigen ogen komen kijken naar de handmatige luiding. Ik vind dit soort dingen ontzettend interessant, dus melde ik me zondag 1 mei om half negen ‘s ochtend aan de voet van mijn favoriete toren.
Het had zo leuk kunnen zijn. De naam van het evenement is fantastisch. Linie in Lichterlaaie. Prachtig woord, lichterlaaie. Wat ik precies kon verwachten wist ik niet, maar de organisatie noemde het een lichtspektakel en ik vind spektakel ook een geweldig woord. Helaas verliep de avond anders dan verwacht en fietste ik na anderhalf uur met een volle camera maar tot op het bot verkleumd en totaal overprikkeld weer naar huis.
Dit weekend SCHAFT je in de Werkspoorkathedraal
Ik schat het altijd verkeerd in. Hoe lang ik erover doe om ergens te komen op de fiets. Volgens Google Maps was het 22 minuten fietsen. Maar niet op mijn bejaarde tempo. Ik trap me uiteindelijk ruim een half uur door onverwachte ijskoude regen het leplazerus om op tijd te komen. Verwaaid, bezweet en toch verkleumd, kom ik net iets te laat de Werkspoorkathedraal binnen struikelen. Ik kan gelukkig nog aansluiten bij het groepje pers dat vlak voor de start van food fair SCHAFT wat meer informatie krijgt over de historie van de locatie en de insteek van het festival.
Volgens mij zag ik een foto voorbij komen op Twitter. Ik wist meteen: hier moet ik op af voor het te laat is. Aangezien ik de volgende dag toch naar Overvecht Noord moest (wat ik daar ging doen lezen jullie snel in een volgende blog), pakte ik mijn fotocamera en sprong een half uurtje eerder op de fiets. Op naar de Aardbeistraat in Ondiep, een straat vol leegstaande huizen die tijdelijk een openluchtgalerie vol street art zijn geworden.