Een woensdagavond in september. Een uurtje of acht. Het is bloedheet en al bijna donker. Een vreemde combinatie, zo hoort een avond in september niet te voelen. Ik parkeer mijn fiets tegenover Oudegracht 183 en pak mijn camera om foto’s te maken van de gevel. Op dit nummer zit de leukste spelletjeswinkel van Utrecht: Subcultures. En Lieke heeft me uitgenodigd. Niet om zomaar een spelletje te komen spelen, maar om een spannende uitdaging aan te gaan. Mijn interesse was gewekt…
Toen ik hoorde over de tentoonstelling over de Domtoren in het Centraal Museum, wist ik meteen dat ik daar naartoe moest. Utrecht kan niet zonder die toren en ik ook niet. Als je Hartje Utrecht ook op Instagram volgt, dan weet je misschien dat ik daar de hashtag #diedomdaar in het leven geroepen heb, om zo veel mogelijk mensen aan te sporen foto’s te maken van die mooie dame. Oh ja. Nog iets dat je misschien weet als je mij al wat langer volgt. Ondanks dat de Domtoren eigenlijk een enorm fallussymbool is, is ze voor mij een grande dame. Vrouwelijk.
Als je op Google op ‘escape room Utrecht’ zoekt, vind je op pagina drie blijkbaar een artikel van mij over Mysterium. Joëlle vond deze blog en las ook mijn verslag van Gajes in de Bajes. En aangezien zij eind mei haar eigen escape room The Loophole geopend heeft, nodigde ze mij uit om ook haar eerste kamer De Roof te komen spelen en er iets over te schrijven. Aangezien ik escape rooms zo ongeveer het leukste vind wat er is, hoefde ik daar niet lang over na te denken en liet ik me samen met Elger, Arno en Gaby opsluiten.
Eigenlijk heb ik ieder jaar wel door wanneer het tien dagen durende theater- en dansfestival SPRING weer is begonnen. Dan zie je namelijk plotseling overal in de stad gekke dingen. Mensen, installaties, posters die er normaal niet zijn en daarom een beetje uit de toon vallen. Toch was ik nog nooit eerder daadwerkelijk naar een SPRING voorstelling geweest. Maar daar kwam dit jaar verandering in.
Ik kan me mijn eerste kennismaking met theatervereniging Intra Mintra nog goed herinneren. Ik mocht eindelijk auditie komen doen. Dankzij een combinatie van zenuwen en mijn karakter, was ik te vroeg. Toen ik op het opgegeven adres in Lombok aanbelde, kreeg ik van de mevrouw van de locatie de sleutel in mijn hand gedrukt en stond ik plotseling als auditant de anderen te ontvangen. Een beetje gek, maar het voelde vertrouwd. De auditie ging goed en de naborrel waar ik niet bij mocht zijn was blijkbaar gezellig en unaniem, want ik ontving midden in de nacht al een positief mailtje van de secretaris. En zo werd ik lid van Intra Mintra.
Op een ijskoude zondagmiddag in januari lopen Elger en ik over de Nieuwegracht richting de Hamburgerstraat. Er is voor het eerst deze winter een heel klein beetje sneeuw gevallen (en het zou ook bij die ene keer blijven) dus ik probeer er maximaal van te genieten. We zijn op weg naar het Utrechts Archief, voor de expositie Utrecht in Beeld. Het is stil op straat. Er ligt een dun laagje rijp op de werven. Ik waan me aan de Nieuwegracht wel vaker in vroegere tijden, maar de zondag, de sneeuw en de bestemming helpen erg goed mee. Ik verheug op mijn stad door de ogen van de Utrechtse fotograaf F.F. van der Werf.
Ik ben een controlfreak. Zo eentje die thuis alles rechtzet als de schoonmaakster is geweest. Die als ze op vakantie gaat al precies weet wat ze allemaal wil doen en ook al hoe je daar komt. Die als iemand zegt ‘de trein gaat om 13.37 uur van spoor 8’, toch nog even zelf de NS-app opent om te kijken of het wel klopt. Stront irritant, zowel voor mezelf als voor de mensen om me heen. Dus probeer ik het steeds meer los te laten. Dat lukt aardig. En toen Bernhard mij mailde met de vraag of hij een verrassingsuitje voor mij en Elger mocht organiseren, zei ik gewoon ja. Hoppa. In het diepe.
Ik ontmoet Floor in de hal van woonzorgcentrum Rosendael in Overvecht. We nemen plaats in het restaurant op de begane grond en ze haalt voor mij een kop koffie. Ik ben een tikkeltje nerveus, want ik ga iets doen wat ik best een beetje spannend vind: vrijwilligerswerk. Buurtinitiatief Oké Nu! organiseert op vrijdagmiddag regelmatig een Happy Hour in dit verzorgingstehuis. Niet twee mojitos voor de prijs van één, maar wel activiteiten gericht op de (eenzame) ouderen die in Rosendael of Overvecht wonen. Ik ga helpen en heb geen idee wat ik precies moet doen.
Ik schat het altijd verkeerd in. Hoe lang ik erover doe om ergens te komen op de fiets. Volgens Google Maps was het 22 minuten fietsen. Maar niet op mijn bejaarde tempo. Ik trap me uiteindelijk ruim een half uur door onverwachte ijskoude regen het leplazerus om op tijd te komen. Verwaaid, bezweet en toch verkleumd, kom ik net iets te laat de Werkspoorkathedraal binnen struikelen. Ik kan gelukkig nog aansluiten bij het groepje pers dat vlak voor de start van food fair SCHAFT wat meer informatie krijgt over de historie van de locatie en de insteek van het festival.
De laatste keer dat ik iets schilderde, was op de jaarlijkse familiedag van mijn schoonfamilie. Dat ik als middagactiviteit voor het geklieder met kwasten en verf koos, zei meer over de rest van het aanbod dan mijn interesse of talent. Het werd een abstract schilderijtje. Vooral zwart, met hier en daar een paar gekleurde stippen die best wel wat weg hadden van confetti en zo toch nog een feestelijk tintje gaven aan de dag op het Brabantse platteland. Op de middelbare school had ik handvaardigheid en tekenen zo snel mogelijk laten vallen om ze te verruilen voor Latijn en Wiskunde B. En toch zei ik ‘ja’ toen de mensen van Artpub me vroegen om een avond te komen schilderen.