De Tour de France in Hartje Utrecht

Gisterochtend voelde ik me een alien. Ik was geland op een planeet die ik niet kende. De wezens die daar rondliepen deden dingen die ik niet begreep, om redenen die ik niet wist te achterhalen. Het was koers. En 33 graden. Ik mag dan wel nooit sport kijken, niets van wielrennen begrepen hebben en een wintermeisje zijn, ik zou het mezelf nooit vergeven als ik op deze bijzondere dag binnen zou blijven. Dus trok ik zo min mogelijk kleren aan en deed wat ik kan en wat ik ken. Door Utrecht struinen en foto’s maken. Hieronder een verslag in 47 foto’s. Van de Tour de France in Hartje Utrecht.

Het doel van mijn tocht door de stad was drieledig. Foto’s maken, niet oververhit raken en me uiteindelijk aansluiten bij mijn vrienden Arno en Kirsty die al vanaf half elf die ochtend een plekje onder de Kruisvaartbrug bezet hielden. Gewapend met een kaart met de toegestane looproutes, voetgangersbruggen, toiletten en feestlocaties, besloot ik in het Wilhelminapark te beginnen. Daar was niemand. De stem van de verslaggever die op groot scherm te zien was, schalde over een leeg grasveld.

Toen ik beter keek, bleek het toch niet zo uitgestorven als ik dacht. In de schaduw van het park hielden zich mensen op, maar of het tourliefhebbers waren viel te betwijfelen.

In het Maliekwartier besloot ik de gele stoeptegels te volgen.

Dat bracht me op een braderie. Ik had ook iets met stippen aan moeten trekken.

Bij de kraam van Hooi kocht ik een groene smoothie. Dat leek me verstandig.

Er ontstond een rare situatie op deze braderie. Vanwege de hitte zocht iedereen zo veel mogelijk de schaduw op en liepen ze achter de kraampjes langs, in plaats van op straat.

Gelukkig waren er een paar halfnaakte waaghalzen toch bereid om te dansen, terwijl de DJ even een bammetje kaas naar binnen werkte.

Ik sloot me vlug aan bij deze mevrouw. Even uitpuffen op een bankje in de schaduw. Ik had ondertussen al een heleboel feest gezien, maar nog geen fietsers of stuk parcours. Achter mij stond een kraam waar ze Tour souvenirs verkochten. Het was bijna allemaal uitverkocht.

Het wapperde.

Ik voelde dat ik dichterbij daar-waar-het-gebeurt kwam.

Via de voetgangersburg verplaatste ik mezelf naar de overkant.

Ik was vooral gefascineerd door de bewijzen dat ook het leven zoals ik het ken gewoon doorging. Dat er mensen zijn die stoïcijns doorgaan. Je moet wel, als postbode.

De organisatie had een paar slimme dingen gedaan. De voetgangersbrug blinderen zodat je geen zicht had op het parcours, was één van die dingen. Zo bleef er niemand staan kijken, ontstonden er geen opstoppingen en verliep alles voorspoedig. Ik wist toch nog een foto te maken. Er fietste nog niemand.

En toen was ik plotseling daar-waar-het-gebeurt. Ook hier hadden de mensen het warm.

Er gold een fietsverbod. Over de ironie van dit verbod werden de afgelopen weken door de Utrechters al vele grappen gemaakt.

Ik besloot om aan de “verkeerde kant” langs de singel te lopen. Het viel me op dat er nogal veel mensen met hun rug naar het parcours zaten.

En aan deze verkeerde kant zat het gras ook helemaal vol.

Ik begon te begrijpen dat het deze mensen niet per se om de fietsers, de tijden en het klassement gaat. Die zie je veel beter als je thuis op de bank naar de beelden van de NOS kijkt. Nee, als je hier zit doe je dat voor… Ja, daar komt-ie: de sfeer.

Wat die sfeer precies is, daar was ik nog niet helemaal uit. Maar ik voelde hem wel.

Het was gewoon overal heel erg relaxed. Ik had verwacht dat het warme weer juist voor problemen zou zorgen. Dringen, geïrriteerde mensen, drukkende massa’s. Niets van dat alles. Stoeltje. Krantje. Gewoon relaxed.

Ik kwam ook een paar mensen tegen waarmee ik onmiddellijk een verwantschap voelde.

Mensen die net als ik een beetje uit de toon vallen.

Mede-aliens. Misschien zelfs van dezelfde planeet als ik.

“En dan is dit project klaar.” Langs de singel kwam ik op de bomen nog veel meer foto’s tegen van honden in wielerpakjes. Mijn persoonlijk tour langs de Tour bleek nog fascinerender dan ik had kunnen bedenken.

Op ieder beschikbaar grasveld was iets te doen. Dat niemand interesse had om blik te gooien, maakte niets uit.En passant vond ik ook nog even de vermoedelijke oorzaak voor de hittegolf.

Aan de opperste concentratie waarmee deze mensen naar het grote scherm op het Ledig Erf keken, merkte ik dat de eerste renners inmiddels gestart waren.

Ik merkte dat ook aan het opzwepende geklap en gejuich van de mensen langs het parcours. Het aantal decibel verdriedubbelde als er een Nederlander voorbij kwam. Overigens begreep ik niet wat de raket van Kuifje met de Tour de France te maken heeft.

Vanuit een roeibootje met een Supersoaker in je hand de wielrenners toejuichen. Ik vroeg me af of er een andere plek te bedenken is waar de start van de Tour er zo uitziet.

Na twee uur langzaam omlopen, foto’s maken en pauzeren met een raketje, bereikte ik uiteindelijk de plek van bestemming. De proloog was inmiddels halverwege. Ik ging steeds meer in heuse wielertermen praten. Arno en Kirsty adopteerden me gebroederlijk en legden geduldig uit wat er gebeurde.

Een plek onder een brug bleek een geniale zet. Het was er koel en het gejuich oorverdovend.

Er fietsten mannen voorbij. Keihard.

Ze droegen vreemde helmen en hun achterwielen hadden geen spaken. Ik liet me vertellen dat ze er alleen in tijdsritten zo uitzien. Ik merkte aan de toeschouwers om mij heen dat ze niet konden geloven dat er mensen zoals ik bestonden.

Ik juichte uiteraard mee als er weer een iets voorbij stoof. Iedere renner werd voorafgegaan door twee motoragenten, een Nederlandse en een Franse. Vlak achter de fietsers reed een bezemwagen. En als we geluk hadden ook een motor met een cameraman achterop. Aan de capriolen die door hen uitgehaald werden, vergaapten we ons pas echt.

Mijn vriend Elger zat ondertussen thuis. Binnen in het donker, met alle rolluiken dicht. Voor de NOS had hij namelijk een experiment bedacht waarbij ze op de website een constante stream van beelden van de Tour lieten zien, bestaande uit de live-beelden van mensen langs de kant en elders in de stad.

Elger regisseerde die stream. Arno en Kirsty filmden braaf wat er gebeurde en hij maakte daar dankbaar gebruik van. Het gaf toch een kick als wat jij filmt live wordt uitgezonden op NOS.nl.

Steeds als er weer iemand voorbij schoot, vroeg ik: “wie was dit?”. Iedere keer zei het antwoord mij helemaal niets.

En toen was het voorbij. Nog voordat de laatste bezemwagens gepasseerd waren, doken de toeschouwers al het parcours op. De mensenmassa’s verspreiden zich vlug en onthulden veel afval en veel hekken.

Ook ik besloot om huiswaarts te keren aangezien ik mijn voeten niet meer voelde. Er ontstond op straat een grappige mix van mensen met een bestemming die blij zijn dat ze er weer langs kunnen en mensen die enigszins beteuterd nog even net doen alsof het nog niet voorbij is.

Vooral op de balkons bleken de feestjes nog in volle gang.

En in de ramen.

Zolang het bier nog niet op is, is de Gran Départ nog niet voorbij.

Ik neem langzaam afscheid van deze planeet.

Maar niet voordat ik heb gezien hoe de koning de winnaar feliciteerde.

De mensen van de Reddingsbrigade haalden 250 mensen uit het water.

Er waren 1500 vrijwilligers op de been om alles in goede banen te leiden. De organisatie vind dat vrijwilligers de tour maken. Vandaar.

Al denk ik dat de mannen van de gemeentereiniging toch ook wel een compliment verdienen.

Inmiddels is het zondagavond, tien uur geweest. De tweede etappe is gereden, het hele circus zit inmiddels in Zeeland. Ik vond het fascinerend en heb genoten van mijn eigenzinnige ontdekkingstocht als alien in Utrecht. Van de Tour de France begrijp ik nog steeds geen ene jota, van de tourkoorts een beetje meer. Maar ik ben weer koortsvrij. En Utrecht is weer van mij.